Daisy & Naar het middelpunt der aarde

Daisy & Naar het middelpunt der aarde

Het zou een wat troosteloze dag worden, met regen en lage temperaturen, dus hebben een soort binnen programma vandaag. Ben begonnen met een 5k duurloopje op een lokale omloop hier in het dorp, dan een lunch en daarna een reis naar (bijna) het middelpunt van de aarde.

Ik vermoed dat jullie allemaal wel eens een mijn of grot bezocht hebben. Deze zomer waren we nog samen met John en Grete in een Belgische steenkolen mijn, die vond ik echt super gaaf en veel van geleerd. En ik ben wel eens in België en Frankrijk in een soort van druipstenen grot geweest. Die laatste erg commercieel en de bordjes vergeet de gids niet te bedanken ($$$$$$$) en 10 meter later een bordje dat we vooral ook de kaptein niet moesten vergeten ($$$$$) en weer 10 meter verder ook de roeiers niet ($$$$$) was een mindere ervaring. De grotten waren ook niet echt indrukwekkend zullen we maar zeggen. Dus een bezoekje hier aan de grotten, stond niet echt heel hoog op mijn lijstje, want als het over een commerciële aankleding gaat, dan kunnen de Amerikanen er ook wel wat van. Maar voor Lian was het, naast de kolenmijn in België, in haar tienertijd dat ze ooit in een grot was geweest, dus hopla… op naar de grotten. De aankleding deed me wat denken aan een Efteling entourage, een overdekte wachtrij met een lengte van enkele honderden meters. Ondanks het feit dat het springbreak is en slecht weer is, is het er opvallend rustig. Teken aan de wand? We volgende de bordjes en de kleine kudde en komen via een voorportaal in een voorlichtingsruimte. Mmmm dat lijkt ook op de Efteling. En natuurlijk vlak voor het binnen gaan een veiligheidsinstructie. Een tot de tanden gewapende suppoost kijkt ons steng aan terwijl hij tegen één van zijn pistolen tikt. Twee uur lang, echt misschien wel langer dan 2 uur moet ik mezelf van grotten-kamer, naar hal, naar kathedraal naar lavatunnel, naar de volgende kamer slepen. Het gaat maar door, er is geen afsnij-optie. Blatende baby’s, gillende schoolklassen, kakelende japanners, vriendelijke Amerikanen die vragen of ik uit New Zeeland kom. Maar alles, werkelijk alles is volledig aan me voorbij gegaan. Want ik heb ik twee uur lang lopen genieten, mezelf lopen verbazen. Dit zijn de mooiste, indrukwekkendste grotten die ik ooit gezien

heb. Super mooi van opzet, alles goed uitgelicht je zat er letterlijk midden in, je moest letterlijk je best doen om niet tegen een tiet of miet aan te lopen. Een dikke tien.

Onderweg naar Luray, reden we op Lee Highway, vernoemd naar General Lee, een van de kopstukken uit de Burgeroorlog, want er is hier behoorlijk geknald in die tijd. Ook komen we Coopers tegen een hamburger tent met een rode auto ervoor met zo’n union flag op het dak. Truckers welkom, een chauffeurs café dus. Dat leek ons wel een leuke tent om een keer te gaan lunchen. Dus vandaag paste dat prima in het programma. Wat ons toen overkwam…… Voor we mochten gaan lunchen moesten we eerst door het museum, videoruimte en winkel. Ik heb er nog een glimlach van helemaal van oor tot oor. Voor jullie veder lezen wil ik graag vragen om het volgende linkje eerste te luisteren en/of te kijken, dan snappen jullie me wel. En dan weet je dat er twee General Lee’s zijn. https://www.youtube.com/watch?v=qogVHlmFcx0

Bekijk ook de foto’s, vooral van Daisy,  daar heb ik als jong manneke wel eens van liggen dromen, 😊

Groetekes Antoine