Donderwolkje

Donderwolkje

En dan is het eerste deel van onze trip voorbij. Na een vlotte reis naar het vliegveld en de air-train naar de juiste terminal, was het vlotte ineens voorbij. Nu zijn we wel wat gewend inmiddels qua organisatie op vliegvelden, de keer dat we op Nepal aankwamen en we eerst via 23 verschillende loketjes en 30 formulieren en 5 uur verder daadwerkelijk het land in mochten. An de andere kant een persoonlijke ontvangst in Dubai door de Emirates en dat we 10 min later in de taxi zaten naar het hotel. Newark zet ik nu op een schaal van 1 tot 10 op een dikke 2. Het begint met het inchecken, een aantal van die zelf-service-incheck-dingen stonden op ons te wachten. Maar die zijn we inmiddels de baas. Maar deze keer kregen we keer op keer een foutmelding. Een dame van United kwam met een houding en gezicht ik ga die domme toeristen wel effe helpen, aan-dribbelen. Vette pech ook zij kreeg het niet voor elkaar. Ook de ernstige corpulente “manager” lukte het niet. Dus maar de old fashioned way, naar de balie. Onze Susie, een prachtige, atletisch gevormde, negerin met alles op de juiste plekken, had na 30 sec al door waar de manco zat en vond het heerlijk te horen dat ook haar manager er niet uit kwam. Ik baalde als een hijgend hert (nu iets te snel klaar naar mijn zin) dat we na 5 min de koffers kwijt waren en we op weg konden naar de paspoortcontrole. Via een prachtig gevormde zigzag wachtrij waar de Efteling trots op kan zijn, schuifelen we in 1 uur tijd naar een uit hardboard opgetrokken paspoort-controle-hokje. Een chagrijnige norse paspoort-controle-meneer, snauwt mijn voorganger toe dat hij zijn paspoort verkeerd aangeeft en guttegut hij kan de stempel niet vinden. De meneer wil behulpzaam zijn en zijn paspoort terug pakken om de juiste pagina te laten zien. Zijn hand wordt weggeslagen, afblijven. Nou hij heeft ut gevonden, met een luide klap wordt een nieuwe stempel in zijn paspoort gehamerd. Ik geeft mijn paspoort met twee handen aan 1 hand op de pagina met de foto en de ander op stempel pagina. Ik slaag met vlag en wimpel en mag direct door naar de security controle, die ligt dan ook direct achter zijn verveloze, te kleine en te warme hokje. Het is een complete chaos daar, het lukt me dan ook niet om door te lopen richting de bakken om schoenen, horloge, telefoon, portemonnee, jas en riem in te droppen voor de controle. Laptop moet een separate bak. De paspoort-controle-meneer, komt briesend, hijgend en wild gebarend uit zun hokje gestormd. Ik mag niet naast zijn hokje wachten, okay dat snap ik, maar mijn voorganger staat letterlijk 30 cm voor mij, dus kan geen kant op. Maar ik word woest aangemoedigd om mijn plaats te verlaten, en word door de paspoort-controle-meneer met een forse duw geholpen. Tja dat help niet, dus besluit de meneer effe te vertellen dat ik 6 feet (1,5m) afstand moet houden, en dat hij zijn handen moet thuishouden, en dat ik van zijn gebries niet gediend ben. Op het moment dat ik dat wil doen word ik gered, Susie komt voorbij, ze wuift naar me en al mijn gedachte verdwijnen als sneeuw voor de zon en andere gedachten komen daarvoor in de plaats. Er is inmiddels wat plaats ontstaan aan de bakken tafel en ik ga de strijd aan om een bak te veroveren. De bakkenjuffrouw geeft me te kennen dat bakken zeldzaam zijn en dat ik er drie moet hebben. Ik heb er inmiddels 2 en heb mijn jas, rugzak al in een bak zitten de andere is voor mijn schoenen, nog 1 voor de laptop. Lian die ergens achter me dezelfde strijd aan het voeren is, hoor ik zuchten en haar gezicht staat op onweer. Aaaa bak 3, dan moet ik door het metaaldetector poortje. Yes gelukt. Maar dan moet ik wachten op mijn bakken. Uit mijn ooghoek zie ik dat er een stapel met 7 a 8 bakken voor het controle ding staan. Mijn hemel denk ik als dit maar goed gaat. Bak 1 heb ik terug, dus snel jas aan en rugzak om, dan nog schoenen en laptop. Lian is volledig uit het zicht verdwenen, en de mierenhoop is vanaf deze kant zo mogelijk nog groter. Iedereen grijpt naar bakken en plukt her en der wat uit. Bak nr 2 schoenen, maar de rest laat ik er maar inzitten, geen idee van wie. Maar tjee wat een gekke gewaarwording. Dus vraag ik me af of mijn laptop nog komt. Na een min of 10 nog geen laptop maar ook geen Lian. Laptop komt tevoorschijn, ik ben compleet. Maar van Lian nog geen spoor, gaan zoeken is geen optie. Ik mag niet meer terug. Na 15 min wachten komt er een onweersbui uit de mierenhoop tevoorschijn. Een onweersbui met een blik die een regiment commando’s in 3 sec zou kunnen doden. Een trillend onderlipje complementeert deze onweersbui. Ik zet mijn plu op en besluit in een schuilhutje even te gaan schuilen. Nadat alle spullen verzameld zijn, verlaat ik mijn droge warme schuilhutje en help een handje, maar zwijg wijselijk. Nadat ik de inmiddels donkere wolk op een comfortabele plek heb gezet met een koel flesje water, maak ik tussen neus en lippen door de luchtige opmerking “die controle is voor verbetering vatbaar”. Is het onweer terug en regent het nu. Wat een %^$#@!*&&^%$## zooi. Lian was niet zo blij… zeg maar

Maar de gifbeker was nog niet helemaal leeg. Na een prima lunch, hadden we nog wel zin in iets. Omdat ik mijn verhaal over het rennen in Central Park aan het typen was, ging Lian op zoek naar een stuk pizza daar had ze wel zin. Maar mijn onweerswolk was vlot weer terug met twee zakjes chips……u begrijpt… geen suc6…. Vanalles op het vliegveld, maar geen tentje waar je wat kan halen…. Die tentjes zijn schijnbaar alleen buiten het vliegveld te vinden… Wil je wat drinken, vraag ik Lian? Een biertje! Dus via een tablet bestel ik een halve liter bier, die effe later door een lieve dame bezorgd wordt aan ons tafeltje.

Als we dan soort van op tijd in het vliegtuig zitten, is er eerst een probleem met de ladingsdocumenten, dan met het afduwen, en dan zijn er te veel vliegtuigen die binnen komen, maar……met een uur vertraging zijn we dan toch los.

Brak en met een letterlijke donderwolk boven ons hoofd arriveren we op Schiphol. Het regent en het is koud, wat een thuiskomst.

Deze dagen zijn we te gast bij m’n moeder, dan kunnen de lovebirds in de Voorweiden op hun nestje blijven. Donderdag vertrekken we met de camper naar de zon, op naar nieuwe avonturen.

Tot snel, Antoine.