Eilandhoppen

Eilandhoppen

Dat is een mooi woord dat ik wel eens hoorde uit de streek rondom de Griekse eilanden. Maar dan met een zeilboot. Wij doen dat met een vliegtuig. Begonnen op Oahu, met Honolulu en Pearl Habour; veel toeristen shit met dronken Amerikanen, veel trouwerijen en vrijgezellenfeesten.  Toen door naar Kauai, het groene en rustige eiland, en een tussen stop op Maui Island. Nu zijn we aangekomen op Big Island; maar officieel heet het Hawaii Island, het is de thuishaven van de cowboys, vulkanen en heilige goden.

Het eiland heeft een droge en natte kant, de natte kant is bij 28⁰C een soort van tropisch oerwoud en dat zie en voel je vooral bij de geringste inspanning. Gister bij de vulkanen heb ik dan ook weer meegedaan aan een Miss wet t-shirt verkiezing…. dat krijg je met 10 kg te zwaar en een klein zwembandje. Mijn Garmin gaf trouwens netjes hartslagen van 90 – 100 BPM aan, top voor de vetverbranding zullen we maar zeggen.

De droge kant gaan we nog zien, maar dat is pas na ‘THE GAME’… the game… the game is op de 13e… de dag der dagen hier in Amerika… de SUPERBOWL. En super gaaf om te zien is dat op de tv & Radio, de gesprekken op straat, in de kroeg, waar dan ook, ze hebben maar 1 onderwerp, SUPERBOWL. Ik heb de afgelopen dagen wat wedstrijden gekeken, en de spelregels gegoolgled , want ik wil er wel bij horen de 13de als ik ergens in de kroeg zit om “the game” te gaan kijken

De natte kant dus, we rijden eerst in onze veel te grote, veel te luxe en benzine slurpende hoerensloep richting het vulcano park. Easy ritje en een uurtje later staan we op de wel erg rustige parkeerplaats bij het bezoekerscentrum. We stappen uit en, BAM, ja meneer Span, op 1700m met guur windje, mot regen en mist kan het bar koud zijn. Dus jasje aan en op naar het enige leven wat we zien, een verkleumde ranger met zijn hand vol met park plattegronden. We worden enthousiast begroet en krijgen uitleg wat we kunnen en moeten, en vooral dat het hier erg gevaarlijk is, Giftige dampen, diepe kliffen…. en lava. Kijk daar komen we voor. We besluiten eerst een hike te maken van ongeveer 7 km, door een “oude” krater. In 1979 is deze ontstaan, bizar, zo kort geleden en we lopen hier door een ruig maanlandschap, de stenen zijn vlijmscherp, zwart en brokkelen af bij elke stap. Niets groeit hier, door de hoge temperaturen is de grond nog steeds zo dood als een pier. Het foldertje geeft aan dat er zeker 50 jaar tot 75 jaar voor nodig is voor er weer wat gebeurt. Het laatste deel gaat over het lavameer, je ziet de gestolde rimpels, en met wat fantasie zie je de lava stromen.

Ook lopen we door lava tubes, ooit stroomde de lava door deze gangen, richting de oceaan. Na wat omwegen is het tijd voor het echte werk, want er is op dit moment ook een actieve vulkaan. De kwajongen wordt weer wakker in me, en ik haast me richting de rand van de vulkaan. Overal om me heen stijgen stoom en andere gassen op, de geur van zwavel is zwaar en dik. En als ik dan aankom en het lavameer overzie, waan ik mezelf in een film. In de verte stroomt een gestaagde stroom lava het meer in en borrelt her en der in het meer de lava op. We staan met grote ogen van verbazing en met open mond te kijken. Het zien op te tv is al indrukwekkend maar dit is van een totaal andere orde. Ik blijf het naar roepen bizar, bizar.

Kan het nog beter? We komen nog een ranger tegen op de weg terug. Wist u dat het park 24 uur open is en dat als je hier vanavond terug komt je nog veel meer kan zien? Na een simpele edoch voedzame maaltijd (cheesburger) keren we rond 2100 uur inderdaad terug. Kan het beter? Jaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!! Mijn hemel, Lian zei het al, wat zijn we toch geluksvogels!

Groetjes Antoine