We zijn er!!

Dubbele wekker gezet een om 03.55 en de ander om 04.00, rise and shine…. Not. Dit is zo echt helemaal niets voor mij. Hoe maak ik dat gevoel duidelijk voor jullie lezers. Een tunnel zonder licht, een auto zonder stuur, een hardloper zonder doel of voeten wassen met je sokken aan. Lian is er 5 voor vier al uitsprongen met een salto en dubbele schroef. Ik sleep mezelf op mijn wallen onder mijn ogen uit bed en tijger naar de badkamer. Zelfs na een kouwe klets weigert mijn lichaam elke serviceverlening. Lian weet gelukkig dat dit mijn beste moment van de dag is en ontwijkt me keurig netjes in elke beweging. Rommel in de auto en op naar de oppas, Janneke en Nick staan al keurig klaar, op naar onze nationale luchthaven.  

Onze lovebirds gaan tijdelijk op ons stulpje passen, onze buurman Ruud vroeg zich gisteravond, onder genot van bubbels en een hapje af, of de geluids- en afvaloverlast in dezelfde omgang zou zijn als in 2013/14. Ik keek Ruud aan en sprak fluisteren met een gemene grijs …. Veel erger Ruud, deze zijn nog jong en wild. Onze vorige oppas van 49 was net gescheiden en moest zijn nieuwe vriendin zijn mannelijkheid opnieuw bewijzen.

Als ik dit zit te schrijven in het vliegtuig naar LA,  nog 4522 km en 6 uur en 9 m in, is er werkelijk waar nog niets gebeurd, geen hikups, geen gekke dingen, nul stress, die luchthavens zijn tegenwoordig zo onvoorstelbaar goed georganiseerd, eigenlijk geen lol meer aan. Het is geen avontuur meer op deze manier,  de volgende keer moet ik maar eens wat zeillesjes nemen en dan met een bootje naar de overkant zeilen, dat lijkt me prima voor mijn carbon footprint, en mooi voor de verhalen.

Wereldreis 2.0 dat klinkt toch stoer he. Nadat we terug kwamen in 2014 vonden we onze reis toen al best stoer, maar we zeiden ook gelijk er moet nog een 2.0 komen. Zoveel te zien zoveel te beleven. Dus toen het in juli duidelijk werd dat zowel mijn als Lian haar opdracht zou aflopen aan het einde van het jaar, bracht ik het idee op tafel om weer eens een flinke reis te gaan maken. Onze verwachting was dat we dan wel de grootste ellende van Corona gehad zouden hebben, helaas, vette pech. Dus plan A 2 maanden Nieuw Zeeland, daarna naar Japan, effe verjaardag van ons mam, en dan 3 maanden naar Italië met ons nog te kopen camper kon al snel in de motten ballen. Plan B werd C en werd uiteindelijk plan G, de muziek achterna.

En dan de voorbereiding, gelukkig zijn we beiden nogal van we zien het wel onderweg, en go with the flow. Twee reisgidsen gekocht en met google, mijn beste vrind komt dat helemaal goed. Stop 1 Hawaï en daar ga ik lekker de dikke vette toerist uit hangen, beetje helikopter vliegen, zwemen met manta’s ( dolfijnen zijn zooooo 2019), afdalen in een actieve vulkaan, snorkelen met zeeschildpadden en natuurlijk nog een dagje surfen. En dan zal ik in de avonduren best nog borreltje rum met een dikke sigaar nemen. Vandaar naar New Orleans, Memphis en Nashville. We eindigen in New York, met een basketbal game… we gaan het meemaken en jullie lezen.

Wil jullie toch niet ons spannendste moment ever onthouden in onze voorbereiding. De covid test, onze USA vrinden vonden het nodig om een formele officiële test te eisen, niet ouder dan 24 uur. Dus na wat uitzoekwerk, kwam ik er achter dat een PCR test gelukkig niet nodig was, das mooi want die is vele malen gevoeliger dan een antigen test, zeg maar een onder toezicht zelftest. Lian was er de hele week al mee bezig, zo erg zelfs dat ze van donderdag op vrijdag bijna geen oog dicht had gedaan. Arme Lian. Op naar het NH hotel in Sprang voor de test, een indrukkende Caribische uit ziende dame, zit in een witte jas die haar imposante achterste maar net kan bedekken, ontvangt ons, en bijt ons toe “QR code” en “identificatie.’ Okay zo’n test wordt het dus. Lian is eerst en verdwijnt achter een wit scherm. Ik bedenk me hoe de zus van ontvangstdame er uit gaat zien die achter het scherm zit, en beeld me in hoe zo dadelijk dat wattenstaafje via mijn neus, mijn voorholtes  en mijn spraakcentrum uiteindelijk mijn oren schoonmaakt. Ik zie emmers bloed en ijselijke pijnen die ik zo dadelijk moet gaan leiden. Na 1 min komt Lian weer aan gestrompeld, ze verzucht nu maar hopen dan he. Met lood in mijn schoenen beweeg ik me richting het scherm, en tref daar het liefste mooiste, kleinste en vriendelijkste verpleegstertje aan in een witte jas aan. Mijn zon gaat schijnen en hoop dat ik hier nog een uurtje getest mag worden. Na 1 min sta ik weer buiten. Wachten doen we buiten bijt de ontvangst juffrouw ons toe. Na 15 min komt mijn zonnetje naar buiten, beide negatief zingt ze ons toe, we mogen……..