Zon, Zee, Zen

Ik zal je zeggen… 11 uur tijdsverschil, dat is niet niks…. Ik zeg altijd wel stoer dat het er ook vooral aan ligt hoe laat je ergens aankomt en of je dan gelijk naar bed kan, en dat zal dan misschien ook wel helpen, maar deze keer had het me toch goed te pakken….

Ik was hartstikke moe toen we hier eindelijk aankwamen in het hotel, om 22.00 ’s avonds. Vanaf 4.00 in de ochtend waren we toch al zo’n beetje 30 uur onderweg en alhoewel ik tijdens de laatste vlucht echt wel wat heb geslapen (er waren zo weinig passagiers dat we allemaal 3 stoelen voor onszelf hadden), waren we blij dat we naar bed konden. Ik hoopte op een flinke slaap en dan na wat uitslapen fris weer op, maar niets was minder waar. Om 2.00 uur ’s nachts klaarwakker en nog wat hazenslaapjes tot een uur of 5.00. En dan maar wakker liggen…. En proberen te snappen waarom dit een logische tijd zou zijn om wakker te zijn? Dat heeft dus geen sikkepit te maken met de tijdszone waar je vandaan komt… want daar is het 13.00 ‘s middags… en alhoewel ik even zonder werk ben, is het niet mijn gewoonte dan te slapen.

Dit ritme herhaalt zich, met daarbij echte ‘inkakmomenten’ op willekeurige tijdstippen… en ook nog een ander tijdstip dan Antoine… allemaal niet zo handig, maar op het strand valt dat allemaal niet zo op…. Echt slapen of sloom liggen…

De wat meer ‘aktie’ dag gisteren heeft denk ik geholpen, want vanaf vandaag gaat het tóp! Geen rare tinteling in het lijf, geen warme handen, geen gapen, de dansende letters in mijn boek zijn ook gestopt. Conclusie: mijn jetlag is over! Vanaf vandaag kan ik echt zeggen: zon, zee en zen!

We hebben de afgelopen dagen hier genoten van het strand, de surfers, en de prachtige zonsondergang. Tijd voor nieuwe dingen ontdekken op het volgende eiland. Morgen vliegen we naar K’auai… wat een eiland moet zijn met prachtige natuur…. en mooie stranden natuurlijk!

Een beetje jaloers maken mag…. Toch?