weg weg

De afgelopen dagen hebben we niet gefietst of gewandeld, maar met de auto rondgetoerd. Dat is ook echt leuk, want de omgeving is hier echt prachtig… én afwisselend. We wisselen het rijden af, zodat we allebei kunnen genieten van de wegen waar geen stukje recht op is en ook allebei kunnen genieten van het uitzicht. Multitasken is er niet bij. Het is óf het een óf het ander, want je hebt echt alle aandacht nodig met rijden. Om meerdere redenen trouwens… er is geen stukje recht en na elke bocht ben je dus benieuwd wat daarna komt, Italianen zien de lijnen in bochten óók als een suggestie en cruizen met één hand aan het stuur (de andere met telefoon of heftige gebaren maken naar de bijrijder in hun eigen auto) zo’n beetje over het midden van de weg. Als het iets breder is, halen ze ook gewoon in (met 3en past ook), ook als wij 70 (mee)rijden op een weg waar je 50 mag én niet mag inhalen. Actie verzekerd dus…. En die actie verdelen we graag.

Antoine bedenkt meestal de route van de dag, die hij dan met wat pijltjes in het routeboek van Italië (uit 2004, lekker ouderwets) aangeeft. En navigatie? Hoor ik jullie denken…. Die hebben we ook, maar de kleine dorpjes in dit vrij uitgestorven binnenland van Calabrië staan daar niet op…. vandaar.

Even terug naar de taakverdeling…. Soms lukt het ook met de kaart niet en dan is er altijd ‘Maps for me’. Dat heeft Antoine op zijn telefoon staan en die wijst je eigenlijk altijd de weg, ook zonder mobiele ontvangst…. als je de kaarten vooraf download tenminste. Dan kan je vervolgens hiermee prima navigeren. Als je kan navigeren tenminste…. en navigeren is zeker niet mijn sterkste kant… ik verdwaal nog in een kast, als ik eerlijk ben. Op zo’n moment is het voor ons allebei het beste als ik rij en antoine navigeert. Dat vinden we ondertussen allebei, want draaien in smalle straatjes bij verkeerde routes is niet handig….

Vandaag ook zo’n momentje…. We raken midden in een stadje mét markt de route ‘kwijt’… Even gestopt… wisselen van bestuurder en met Antoine en maps for me verder.. handig loodst antoine ons snel in de juiste richting… Één nadeel… maps for me laat álle wegen zien… ook smalle…. zéker als ze het kortste zijn… zo ook vandaag… op mijn vraag of we er wel door konden kwam een luid en duidelijk ‘jawel joh, makkelijk’ en omdat ik toch soms wat lupo-gevoel heb rijd ik tegen beter weten in tóch door (draaien trouwens ook geen optie)… einde van het liedje… allebei de spiegels ingeklapt en aan 2 kanten 5 cm ruimte. ‘Maar het kon dus’… Antoine z’n reactie…

De wegen zijn slecht hier in het zuiden. Dat wisten we al, maar toch worden we soms nog verrast. Gisteren tijdens een rondrit (prachtig groen trouwens, met Zwitserland achtige bergwei (zie video)) kwamen we op een heel slecht stuk weg… wij stapvoets rijden…. het kan nooit zo slecht worden als de weg in Cuba was zeggen we tegen elkaar…. Na 3 kilometer kijkt Antoine achterom…. En ziet een bord staan…. Mmmmm Lian, ik denk dat dit stuk eigenlijk was afgesloten….. okéeeee!

Met dit in het achterhoofd maken we vandaag een andere keuze… we zijn afgezakt naar ‘Le Castella’, waarbij we een heel groot deel over een bergweg zouden rijden met wegnummer SS189.  We zien borden dat een deel van weg SS250 is afgesloten. Geen probleem dus… dachten we… tot na een kilometer of 20 toch blijkt dat we op weg SS250 zitten en deze een groot deel van de dag zullen volgen. Erop en eraf gaat niet makkelijk, want hier heb je eigenlijk alleen een (drukke) kustweg en dan wat kleine weggetjes landinwaarts naar kleine dorpen…. Geen idee waar de afsluiting is en hoe de weg er uit ziet…. Maar als de weg die we aan het rijden zijn steeds slechter wordt en we ook zien dat het afval hier (daardoor?) niet wordt opgehaald, doen we toch maar verstandig en draaien we om voor we met weg weg worden geconfronteerd. 

Terug naar de kust dus en daarna toch het laatste stukje nog ‘door de bergen’. Heel bijzonder. Alles gortdroog. Alleen olijfbomen. En dorpjes die heel geïsoleerd op/in/tegen rotsen gebouwd zijn…. Heel bijzonder.

Zuidelijker als waar we nu zijn gaan we niet komen. Het is hier mooi, maar écht te heet om iets te doen. Aan de strand-kant is reuring, campings, restaurantjes, in het binnenland hier en daar een klein cafeetje of winkeltje… wel met heel aardige mensen trouwens… veel minder gehaast dan bijvoorbeeld rond Napels…. en... héérlijk eten ook.....

Morgen bekijken we hier het kasteel (in het water) bij daglicht en rijden we zo’n 50 kilometer noordwaarts naar een wijngebied… de rosé en rode wijn uit de chianti is op, dus wijnproeven weer ‘nodig’ 🤣. Daarna steken we door naar de hak. Ben benieuwd wat we daar weer vinden..

Ciao tutti! Lian