Gastekort.

Gastekort.

Het is natuurlijk oud nieuws dat Rusland, lees Gazprom, de gasprijs opdrijft door te dreigen met het dichtdraaienvan de gaskraan. Volgens de Russische ambassadeur in Berlijn kan de gasaanvoer via de Nord Stream 1-pijpleiding door onderhoudsproblemen en benodigde reparaties compleet stil komen te liggen. Een van de turbines kan alleen in Canada gerepareerd worden, en daar is ie nu en mag vanwege de sancties niet terug. Een politiek steekspel dus. Grappig is wel dat we, lees de EU, het zelf heeft veroorzaakt door de opzienbarende sanctie dat eind dit jaar de maritieme import van Russische olie naar de Europese Unie vrijwel geheel is stopgezet. En dat is voor Rusland ruim een halvering van zijn export, dus ja dan zou ik ook wat doen. Grappig is wel dat de export van olie vanuit Rusland naar India en China ruim is verdubbeld en laat daar nou een flink deel van onze wereld bevolking leven en niet onbelangrijk, daar nemen ze het met de regeltjes niet zo nauw. Maar tot zover de internationale problematieken, nu zou je je af kunnen vragen, “maar beste vrind,

daar heb jij toch geen last van, je bent op vakantie, no worrys!” Nou das niet helemaal waar, ook wij zijn op onze trip een gasverbruiker.

In Nederland hebben we vanwege de aanwezigheid van een paar mooie gasvelden in Groningen een geweldig gasnetwerk onder de grond. Soms moet een afgelegen boer het doen het een propaan tank maar dat is het dan wel. Hier in Italië is dat uitgebreide netwerk er niet. Tuurlijk in de grote steden, maar daar buiten wordt warm water veelal gemaakt met jawel, propaan tanks. Mijn vermoeden is dat deze veelal leeg zijn. Gezien het aantal koude of lauwe douches die we al gehad hebben onderweg. Dus nemen de Italianen hun toevlucht naar Astrix en Obelix tactieken, het stoken op hout (blokken), lekker voor de pizza natuurlijk en het geeft op de camping een heerlijk rustiek en middeleeuws gevoel. Lekker back to nature.

Voor diegene die het denken, nee wij gaan niet elke avond uit eten, gelukkig niet. We vinden het heerlijk om voor de tent te kokerellen met zijn tweetjes. En dat doen we op het ruim 40 jaar oude camping gaz toestelletje van ons Pa en Ma. Een soort voor erfenis zullen we maar zeggen. Iedereen kent denk ik wel die blauwe tankjes van camping gaz. Nu hebben wij daar drie varianten van. De kleine prik busjes (versie 206), de wat grote variant waar we buiten mee koken en dan de grootste variant die in ons hussie staat. Koken in ons hussie doen we niet, behalve dan water voor thee en koffie. Al die kook luchten gaan overal in zitten en das nie zo plesant. En buiten koken net als Asterix en Obelix is echt camping live.

Maar ook die tanks moeten zo nu en dan gewisseld worden. Het is een ruil systeem, je koopt eenmalig de fles en dan wissel je de lege voor een volle. En daar komen de moeilijkheden om de hoek. Laat ik jullie meenemen op een de reis die we moesten maken voor camping gaz. Google, mijn beste vrind, is dan vaak de hoop in bange dagen. Dus de zoekterm “camping gaz near me” is een soort mantra geworden. Vlakbij Napels gaan we op zoek, en kiezen voor een groothandel in onderdelen voor de pleziervaart, een vette kans dachten we. Maar helaas is deze 3 jaar geleden gestopt met leveren. Maar we krijgen een ander adres, een bouwmaterialen handel. Op naar de het volgende adres, men levert wel maar ons type is niet op voorraad. Maar ze bellen wat rond voor ons, er zit een gashandel vlak in de buurt……. We komen in een of ander achterbuurtje, en tot onze verbazing vinden we via ‘sluip door kruip door’ een bouwval, met louche aandoende eigenaars, en een roestige voorraad gasflessen……. Men heeft er de fles die wij nodig hebben, we wagen het erop. Hoezee.

Een andere zoektocht startte dit keer bij een bouwmarkt, ja hoor, we hebben de juiste gasfles, wij helemaal blij. Maar de juf aan de kassa vraag om het bonnetje….. Hoezo bonnetje vragen we, we mogen alleen wisselen als de fles daar gekocht is. Okay, de juf doet alleen haar werk, dus op naar  het bouwmarkt opperhoofd. Een zeer magere, zwaar opgemaakte, met veel te lange korenblauwe opplak nagels en een jurkje wat in YapYum niet zou misstaan komt wijdbeens voor me staan. Met een gezicht, “wat jij willen met je rimboebillen”. Ik zet mijn “rode mannekes” gezicht op en verberg mijn glimlach. Dit wordt een potje tongworstelen.  Na 15 min en de hulp van een uitstekende Engels sprekende Italiaan die voor vertaler speelt geven we het op. We proberen nog vijf adressen maar ook hier gesloten of geen dealer meer. We krijgen bij een cafeetje waar we een koffietje doen de gouden tip. In het centrum zit een winkel die heeft ze. Maar….. je kan er met de auto niet komen. Dus haal ik de fiets van ons Hussie en maak me klaar, met de fietstas en rugzak voor een 3km lange trip waarbij ik 600 meter hoogte verschil moet overbruggen, met de steilste heuvel van meer dan 25%. Maar in de pocket we kunnen weer koken.

De meest bizare stop was gister. We zijn via google weer op zoek en we weten inmiddels dat het eerste adres niet succesvol is maar wel de gouden tip kan opleveren. En dat klopt. We krijgen een verwijzing naar een gashandel aan de andere kant van het dorp. Via maps.me vinden we feilloos het adres. Via een smal eenrichtingsstraatje op een industrie terrein kom ik voor een slagboom, met veel waarschuwingsborden, en als ik dan om het hoekje kijk zie ik enorme gasbollen en tanks staan, tankwagen staan klaar om gevuld of geleegd te worden. Een industriële gasplant….. hier motten we dus niet zijn. Achteruit gaat niet meer want een trekker oplegger staat geduldig achter ons te wachten. Dus loop ik het hokje in naast de poort en vraag de man vriendelijk of we mogen draaien om er weer uit te gaan. Dat kan, maar wat kom je doen. En probeer duidelijk te maken dat ik mijn gastankje wil wisselen. Maar zelfs na mijn “ik doe een olifant na” bewegingen lukt het niet. Er wordt gebeld. Een nette man komt het hokje binnen en staat me in net engels te woord. De plantmanager. Ooow tankje vullen, ja, mmmmm. Er wordt weer gebeld en we raken aan de praat, hij wil graag weten wat ik doe in het dagelijks leven en waar ik vandaan kom. Nu heb ik 4 jaar lang een project gedaan bij Lindegas dus begrijp heel goed wat hier gaande is en wat hier gebeurt. En als hij dan hoort dat ik chemie heb gestudeerd, besluit hij dat hij zelf ons gaat helpen. De auto wordt opzij het hokje geparkeerd, en in mijn korte broek op mijn flipflops, en onder mijn arm de lege gastank lopen we de plant in. In Nederland zou ik per onmiddellijk op de zwarte lijst komen, maar hier geen probleem.

Een grote 30m3 gaswagen is net afgevuld, en naar die plek gaan we heen. Er wordt wat gestoeid met verloopstukjes, een weegschaal wordt ergens vandaan getoverd, en flipflapflop is mijn tankje weer met 4kg gas gevuld. De vraag “wat gaat me dit kosten”, wordt weggewuifd, we zijn vakbroeders toch, zegt hij met brede glimlach.

Caio Antoine