Il mio compleanno buonissimo

Gisteren was mijn compleanno. En die compleanno die was echt buonissimo!

We waren in Turijn. En Turijn is echt een hele leuke stad. Dat wisten we eigenlijk niet echt van tevoren, maar er waren een paar veelbelovende elementen. Ten eerste: je kan er slapen in de oude Fiatfabriek, die ze volledig hebben ‘omgeturnd’ in een complex met winkels en restaurants en dus een hotel. Waar ook wij twee nachten hebben geslapen. Ze hebben natuurlijk de hele fabriek ontmanteld, maar het dak grotendeels in takt gelaten. Hoezo het dak? Nou, de fabriek was heel speciaal opgebouwd. Ze begonnen met de auto op de begane grond, en hoe verder de auto ‘af’ was, hoe meer de auto naar boven ging. Geen idee hoeveel etages, maar uiteindelijk zo’n 100 meter totaal. En als de auto dan af, en dus boven, was, dan moest ie natuurlijk worden getest. En dat deden ze dan…. Op het dak… een testbaan van een kilometer. En als de auto dat ok was, dan reed die via een spiraal- baan al die etages weer naar beneden. En die testbaan én die spiraalvorm liggen er nu nog steeds… en daar kan je gewoon op (als je een kaartje koopt) en daar kan je de wandelen of… hardlopen! En dat laatste hebben wij natuurlijk gedaan! Supergrappig! Antoine heeft zelfs de ‘spiraal’ naar beden en naar boven gerend… daar had ik lekker echt geen zin in 🤣.

Turijn is ook dé stad van chocolade (ook niet gek) en we hoorden dat je er ook héél goed kan eten. Qua chocolade… specialiteit is de Bicerin. Een drankje met chocolade, koffie en room die je als een soort Irish koffie met drinken. Niet roeren dus. Zeggen ze. Ook Antoine dacht, laat ik mijn ‘ik lust geen koffie’ even vergeten en me aan deze specialiteit wagen… chocolademelk is wel wel lekker… toch? Maar ik zal je zeggen, het ziet er mooi uit, maar het smaakt voor geen meter. Ik heb het op alle manieren geprobeerd, zonder te roeren, met een beetje roeren, met die van Antoine op zijn kop bij mij in het glas erbij… allemaal niet te doen. Snel vergeten! En wegspoelen met een Aperol op een terrasje!

Eten is wel écht goed gelukt… heerlijke mosselen, pasta, vitello tonato, tomino-kaasjes en tagliata de manzo. Allemaal overheerlijk met lekkere wijn. En gelato natuurlijk en niet te vergeten affogato (in een tentje dat vanaf 1906 bestaat en het interieur niet mag veranderen). Wel veel hè? Voor één compleanno… maar wij doen niet zo moeilijk… soms duurt zo’n compleanno gewoon 3 dagen….

Met natuurlijk de Il pranzo del compleanno als hoogtepunt! Een goede tip van de dame bij de receptie van het hotel… dus na het hardlopen gisteren op de fiets een béétje (veel eigenlijk) heuvelop fietsen naar het restaurant ‘del Monti cappuccino’ met mooi uitzicht over de stad. Héérlijk gegeten met een lekker rosetje erbij. Konden we nog even kijken naar de stad waar we natuurlijk tussen alle terrasjes door ook de paleizen, de grappige toren en de lijkwade (die niet zichtbaar was) hebben bekeken.

Tot slot vanochtend nog een bezoek aan het automuseum van Turijn. Oorspronkelijk was er ook een FIAT museum, maar dat is om onduidelijke reden tot nader order gesloten. Daarom dit museum, waar ook veel FIAT te zien is.

Leuk, zo als afsluiting van een paar leuke dagen. Is mijn verjaardag nu echt voorbij! Oh nee, trouwens nog niet helemaal, eerst nog een verwendagje in de Alpenthermen in Leukerbad morgen op…. Lekker Hammam en thermaal baden…. En voor diegene die zich afvroegen wat (na de opera als eerste) mijn tweede kado was…. Een mooie (vind ik) nieuwe werktas… Nu nog werk vinden 🤣 

Kortom, terwijl we nu vanuit Italië Zwitserland in rijden, kijk ik terug op een fantastische verjaardag… met heel veel felicitaties van jullie! Dankjewel! 

Uno compleanno buonissimo!

Antoine en ik denken er trouwens over na onze verjaardag voortaan iedere maand te vieren… al is dan drie dagen lang misschien een beetje overdreven… 

Ps…. Ik typte dit hierboven onderweg…. Een uurtje later… pfffff… een lekke band! met het bellen van de ANWB kwamen we niet veel verder ‘112 bellen!’. Dat is wel wat overdreven dachten we… geen noodgeval… wel op de snelweg en precies de band onder de chauffeur… niet fijn, maar Antoine dacht toch… laten we dan het ‘hulpsetje’ gebruiken en de band volspuiten en dan lucht erin… tot de lucht ging het goed, maar die lucht liep er net zo hard weer uit… dan toch 112 maar gebeld… schoorvoetend…. Lang verhaal kort… binnen een half uur was de sleepdienst er die de bus optakelde en met ons naar zijn garage-bedrijf reed.

De banden (2, want anders kan je niet goed rijden) worden besteld en zijn er morgen. Ondertussen een ‘reserveband’ op de bus, zodat we volgens plan door kunnen naar Leukerbad. Vrijdag dan via de garage verder op weg naar de Elzas… dat noem ik Zwitserse Efficiency! En daar drinken we een biertje op in een echte Zwitserse stübe! Binnen, want buiten moet je gewoon je winterjas aan... 12 graden (1400 meter hoogte)

Tschüss! Lian