Rare snuiters

We zijn de afgelopen tijd best al veel verschillende mensen tegen gekomen, maar toch blijft het leuk je te verbazen over het doen en laten van onze medecamping bewoners. Zullen ze trouwens over ons ook vinden…. Dat ons kampeergedrag anders is dan dat van de gemiddelde Italiaan hebben jullie al kunnen lezen in een stukje van Antoine, waarin hij trouwens is vergeten de badjas te vermelden. Het Italiaanse signaal voor ‘ik ben onderweg naar de douche’ is dat je met een badjas aan loopt met een shampoo onder je arm. Verder niks. Douchen dus en dan nat de badjas weer aan, denk ik tenminste, want ik ben er natuurlijk (gelukkig) niet bij in het hokje. Dat wij met kleren aan én handdoek mee het hokje in verdwijnen vinden de Italianen echt bijzonder… rare snuiters vinden ze ons…

Maar goed. Nu we noordelijker komen neemt het percentage Italianen op de camping zichtbaar af, zeker als het een camping is die niet aan de zee ligt. Ook bij meren minder Italianen (maar meer dan écht zonder water). Het meer internationale gezelschap bevat tot nu toe (nog) opvallend weinig Nederlanders, al kan dit ook komen omdat we niet op ‘animatie-zwembad-glijbaan’-campings staan. Wel Fransen, Duitsers en Noormannen (Zweden-Denemarken). Ook daar zitten rare snuiters bij. Gisterenavond kregen we Duitse buren. Vier jonge gasten met een vergelijkbare bus als die van ons, maar dan een Mercedes natuurlijk. Binnen 10 minuten één grote bende rondom dat busje, inclusief hangmat, opblaas-sub-plank, opblaas-kayak en bier natuurlijk. Naar het meer die mannen en op het moment dat het donker werd (en dat is hier rond 20:30) kwamen ze terug. Wij waren net klaar met eten en gingen net afwassen. Toen wij aan ons kopje thee zaten, kwam één van die gasten, die trouwens goed Engels sprak, vragen of ze peper en zout konden lenen, want dat lag nog op de boot. Ok, prima. Ongeveer een half uur later kwam dezelfde gast weer terug, of we toevallig ook nog olie hadden om in te bakken… geen idee of dat ook op de boot lag, maar we hoorden in ieder geval dat de boot waar ze mee naar Kroatië zouden gaan, niet zeewaardig was en dat ze van anderen de tip hadden gekregen hier dan maar heen te gaan. Ok. Olie mee. Weer een half uur later… of we misschien ook bestek voor ze hadden? Je raadt het al… óók op de boot. Dit keer werden we in het Duits aangesproken, want alleen de eerste jongeman sprak Engels en die was aan het koken…. Antoine en ik konden alleen maar lachen en gaven heel vriendelijk onze bestekrol aan ze mee. Hoe dan? Vragen we ons af? Op de boot, dat kan, maar hoezo kom je daar dan stapsgewijs achter? Rare snuiters…. Om dit verhaal af te maken… als we gisteren na onze wandeling (waarover later meer) terug komen, zijn ze aan het inpakken…. De enige Engelstalige van het stel vertelt dat ze elkaar kende van de universiteit waar ze met elkaar in het zeilteam hadden gezeten. (Wij zeiden later tegen elkaar: raar dat ze op die universiteit dan geen Engels hebben geleerd… rare Duitsers). Hij verklaart ook het vertrek: Véél te koud vonden ze het hier vannacht (12 graden). Dat was niks. En waar ze heen gingen? Via Noord Italië naar Zwitserland…. 😳😳😳 alsof het daar ‘s nachts lekker warm is😳😳😳… we wensen ze goede reis en kijken elkaar aan… ráre snuiters… 

Ook op onze wandeling gisteren kregen we te maken met rare snuiters…. Ten eerste waren we dat zelf door met de fiets (wie fietst er nu hier??) naar de stuwdam aan het einde van het meer te rijden. Verder natuurlijk alleen maar auto’s. Dan op het heetst van de dag (wij hadden toevallig door de lage temperatuur én bus in de schaduw heel goed en ook lang geslapen) naar boven. Stukkie omhoog, groot deel op hoogte en dan nog een laatste pittige klim en dan…  Middenin een omgeving van rots en bomen een bijzondere rotsformatie… alsof je in Bryce Canyon in de VS bent… héél apart. Ook vreemde snuiters eigenlijk… 😃

Ciao tutti!