Bassie en Adriaan

Terwijl Antoine zijn brokkenpiloot t-shirt voor de eerste keer aan doet deze trip, stellen we samen vast dat hij in deze trip nog niet gevallen is… terwijl het eigenlijk iedere keer bal is. Dat was ook eigenlijk de meest gehoorde reactie toen ík een keer op mijn snufferd lag en even een paar hechtingen moest ophalen. Dat lijkt trouwens al weer een eeuwigheid geleden… de tijd vliegt!

Soms gaat de tijd echter tóch iets minder snel dan gedacht… We zijn op deze camping in Barrea al eerder geweest, en waar we zelf dachten dat dit minstens 5 jaar geleden was, was het in 2019. Bleek uit de foto’s die nog op onze telefoon stonden…. Zo gaat dat voortaan… is echt anders dan het plakboek van vroeger… met foto’s, kaartjes en andere snuisterijen die je bij elkaar plakte. Als je over zo’n vakantie nog iets wil weten ligt het iets moeilijker… maar gelukkig hebben we dan twee speurneuzen in De Voorweiden zitten die het niet erg vinden om in de archieven te spitten. 

Terug naar het brokkenpiloot-t-shirt. Dat is toepasselijk hier omdat nét na deze camping (en een korte tussenstop op het vakantie-adres van Mark en Margot) Antoine deze geuzen-naam verdiende. Met een duikeling op de fiets na een fantastische wandeltocht aan het Gardameer. Die tocht was toen ook op herhaling (dankzij Janneke die hem opzocht in de reisgids die toen thuis stond). 

Ook hier in Barrea wilden we één tocht die we eerder maakten nog eens overdoen, dus nadat we zaterdag een inlooptochtje hadden gedaan naar de andere kant van het meer, was het gisteren tijd voor die tocht. We hadden de kaart bestudeerd en vonden eenvoudig de route, dachten we. Een supermooie route gelopen… 15 kilometer op-en-af zonder écht heel steile stukken. Echt top…. Maar niet de tocht die we dachten. We stonden nu áán het betreffende meer en niet 150 meter hoger met uitzicht op het meer…. 

Vandaag een herkansing. De oude baas hier op de camping wist op basis van de foto’s gelijk welke route het was… stukje K6 en dan K4 helemaal rond en tot slot nog een puntje K3. Als beloning moesten we voor hem wel een paar foto’s maken om te ‘bewijzen’ dat we toch alle opmerkelijkheden op die tocht gezien hadden… ‘otherwise I must spank you’ zei hij in zijn itali-engels…. Túúrlijk. Doen we.

En we maken nog wat re-makes van de foto’s van 2019… in het kader van ‘kleur de plaatjes en zoek de verschillen’.

Gelijk als we vandaag weer op de camping aankomen moet hij het bewijs zien… echt grappig, die oude baas! 

Antoine is deze hele trip (de hele sabbatical eigenlijk) nog niet gevallen, en dat betekent dat het tijd wordt voor een andere naam. Adriaan noem ik hem sinds gisteren…. Toen hij tjoep-tjoep-tjoep een riviertje van een meter of 6 over-hopste. Over een grote boomstam zijn evenwicht houdend, twee grote stenen aantippend en met een flinke stok is hij er zo. En je weet hoe het deuntje gaat… ‘Adriaan is acrobaat… en Bassie……’ die is gewoon iets minder snel… die hoeft niet geholpen te worden, onderzoekt een paar opties, zoekt hulp-stokken en gooit deze weer weg en steekt uiteindelijk via een soort vangrail op handen en knieën ook over. En Adriaan? Die is niet alleen acrobaat, maar ook home-video-filmer. Ik heb zelden zo hard om mezelf gelachen!🥳

Maar goed, Adriaan dus, waarbij ik het zéker niet wil hebben over een t-shirt of ander kostuum. Als ik de tv-beelden in mijn herinnering breng gaat me dat écht te ver. Niet alleen voor Adriaan trouwens, al kan ik tijdens het wandelen met mijn roodaangelopen gezicht ook zonder verdere schmink voor Bassie doorgaan🤣🤣🤣(maar daar mag Antoine van mij geen foto's meer van maken na deze in Calabrië)

Ciao tutti!  Bassie