Via appia deel 1

De hittegolf zoals die ik besprak in een van mijn laatste verhalen is ook in Rome nog steeds in volle gang, 37 grd. Ik bedoel het kan altijd erger! Broer Piet was eens in Berlijn met 40 plus en zelf was ik ooit eens in Milaan met in de stad 40 plus. En ik kan u vertellen eigenlijk is dan er dan geen lol aan. Nu kan ik prima tegen de hitte en verkoop mezelf dan ook altijd als een witte neger, of had dat nou een andere reden……. Enfin om 1500 uur hebben we een georganiseerde  fietstocht besproken, met een rugzak met water, escape voedsel en ons appia boek nemen we de bus en metro naar de stad. Druk, ooooow echt druk pfffffffff. We stappen uit bij het Vaticaan. Hydrateren is het toverwoord vandaag. Dus starten we met een half litertje water, koffie en thee. Het mooie in Rome is dat er overal fonteintjes zijn waar je flesjes kan bij bijvullen of jezelf effe opfrissen. The Roman way is als je je duim op het uiteinde zet, de neus noemen ze dat hier, dan komt het water er aan de bovenkant uit want daarvoor zit er speciaal een gaatje en creëer je je eigen water fontein. Slim hè. We slenteren over het Sint Pieter plein, we hebben geen intenties voor een binnen bezoek, en als we die al hadden dan was de aanblik van de lengte de rij reden genoeg om direct gillend weg te rennen. Toen ik in 2013 met mijn ma hier was stonden we op een doordeweekse woensdag om 0800 uur in de rij, en konden we eigenlijk gelijk doorlopen. Dus de sint pieter bewaren we voor een najaarstripje ooit weer eens. We zwaaien naar de Friese kerk, de enige Nederlandse kerk in Rome. En lopen door richting Piazza Nevone voor het tweede vinkje van vandaag een ijsje voor Lian. Daar zit volgens haar de beste gelateria van Rome……. We genieten van alle druktemakers om ons heen, de chaos om een kiekje te kunnen maken en vooral de hittepetitjes in de auto’s die bij elke scheet dwars op zijn toeter hangt. Een Italiaan stuurt met 1 hand en de andere zit vastgelijmd op zijn toeter, denk ik. Via het Pantheon, waar denk ik 8000 Italianen een kaartje proberen te bemachtigen voor de mis van zondag, 1x per maand is er blijkbaar een mis daar, is een mooi palet van oververhitting, chaos, geduw en getrek, geschreeuw en vooral wachten heel lang wachten. Via de bruidstaart, het veel te witte en oerlelijke monument voor Victor Emanuel II, de laatste koning van Italië, die alle koningsrijken in 1861 samenbracht tot één verenigd Italië, komen we bij het Forum Romanum. Dat is het volgende doel, we hadden gedacht effe een kaartje kopen en huopsakee. Helaas het tapijt van andere bezoekers dat zich beneden ons uitspreid heeft alle kaartjes en tijdssloten opgesoupeerd. Daarom passen we ons plan aan en lopen een rondje rond het Colosseum, wat een geweldig gebouw is dit. Naast het Colosseum staat de ereboog van Constantijn met daaronder een originele weg waarover de legioenen Rome binnen kwamen om hun overwinning te vieren.  We lopen de 200 meter, en beschouwen dit als het eerste voorproefje op de Via Appia wat ons nog te wachten staat. Lopende op de Via Imperiale kijken we naar het Forum en genieten. Ooit in 2002 zat ik daar beneden, tegen een zuil en haalde mijn broodje “echt geen idee meer wat” uit mijn rugzak, en ineens realiseerde ik mezelf dat ik tegen iets aanzat dat er al meer dan 2000 jaar staat. Met de rijke fantasie die ik heb, beeld ik me in wat er in die tijd allemaal gebeurd zou kunnen zijn, wie liep hier rond en hoe was het dan. Ik voelde me klein en nietig met al die ouderdom om me heen. Maar dat was toen, er is maar 1 eerste keer. We gaan hydrateren en eten pasta-tje. Op naar de fietsenverhuur. Een jonge dame neemt ons mee naar de eerste stop. We hebben ons al aardig ingelezen en weten waar de appia begint, bij Circus Maximus. Zodra we de binnenring na zon 500meter verlaten is het rustig en is alle hectiek plotsklaps verdwenen. Het eerste deel van de Via Appia zijn normale wegen bekleed met een soort vlakke kinderkopjes. Prima te doen. We passeren al snel de splitsing met de Via Latina. Dan volgen de vele bijzondere zaken. Maar eerste even iets over de fietsen. Je hebt fietsen, kinderfietsen, loopfietsen, circusfietsen, oude fietsen, zeker ook slechte fietsen en je hebt fietsen in de verhuur. Bij één dame zakt elke keer het zadel naar beneden, Lian haar fiets piept en kraakt en lijkt elke seconde te kunnen breken in 16 stukken. Van mijn fiets werken de versnellingen bijna, en de elektrische fiets van één van de gezusters Mier, doet het vaker niet dan wel. Met andere woorden bagger dikke bagger. De gezusters Mier zijn 4 zweefteven, in dito jurken en sandalen en een BH ja die kunnen echt niet meer anno 2022. De dames roepen bij alles, aaaaaaaaaa wat mooi, en vooral klagen hoe zwaar het allemaal niet is. De leader, onze rondleidster, spreek van een tocht in fasen, blijkbaar verloopt onze tocht in 12 fasen en de moeilijkheidsgraden worden weergeven in hobbelen, zweven, mountainbiken, klimmen, vals plat en zuchten vooral door haar zelf. Ik geniet met volle teugen van al die dingen die we tegen komen, wat we in elk geval na vandaag is bijgebleven is dat de rijke Romeinen leden aan grootheidswaanzin, en wilde vooral laten zien hoe rijk ze waren. Bizar hoe groots alles toen was. Een giga verschil tussen rijk en arm en het gebruik van slaven tja das toch heel normaal. Het ene monument na het andere doemt op, resten van enorme villa complexen en natuurlijk komt eindelijk de originele Via Appia in beeld. Je leest er van alles over maar er zijn, er op staan, dat spreek boekdelen. Bij een van de vele stops, het is ook bloedheet en zon is verschroeiend, gooi ik het zoveelste halve litertje water naar binnen en laat we wegdrijven naar 143 v chr. De legioenen keren terug uit Egypte, de zoveelste overwinning kan gevierd worden de buit, spullen, goud, zilver maar ook slaven worden over de Via Appia meegedragen en voort gedreven. De weg is zon 4 meter breed en om de 1478 meter staat er een mijlsteen. Een kilometers lang lint, wervelt een stofwolk op, lopend, in karren en op paarden komen ze voorbij. De soldaten zijn blij en zullen delen in de buit. Voor een aantal zit hun twee jaar diensttijd erop en worden ze weer “vrij” man, met een premie en een stukje land in een van de veroverde gebieden. Wat moet het een hard leven zijn geweest, met 30 kg bepakking en 30 km per dag marsen. En als je nou denkt dat de weg mooi vlak is, vergeet het maar. Parijs-Roubais is hier een lachertje bij. Nu denk ik wel dat de weg ooit wel wat beter geweest moet zijn, maar toch. Om half 8 hobbelen we weer binnen bij de fietsenverhuur. Ik zal eerlijk zijn de hitte en de zon hebben hun tol geëist en ze zijn allebei ganz kaput, we kruipen gedoucht en wel ons bedje in. Morgen gaan we dit  nog een keer doen, maar op onze wijze, op elektrische fietsen en dan wel tot mijlsteen 15. Maar wat was dit een dag om nooit meer te vergeten. We hebben herinneringen gemaakt vandaag.

Antoine