Niks (deel 2)

Niks (deel 2)

In een van mijn vorige stukjes heb ik al beschreven dat niks doen een kunst is, die je goed moet oefenen. De Italianen hebben daar zelfs een werkwoord voor. Il dolce far niente (het zoete nietsdoen), wiki beschrijft het als een soort van meditatie maar dan door middel van gezelligheid, goed eten en mooie wijnen. Een omschrijving die ons wel past. We oefenen al regelmatig maar we zijn de kunst zeker nog niet meester. Maar over dit “niks” wil ik het eigenlijk niet hebben.

Op onze weg hiernaar toe, hebben we getracht zoveel mogelijk de D-wegen te volgen. Zeg maar de achteraf polderwegen. Zo nu en dan kom je dan door een dorpje. En het viel ons op dat er dan helemaal niks is, geen tegenliggers, geen boer die aan het werk is op het land, er wordt trouwens ook niet veel verbouwd want de meeste landbouwgronden liggen er wat verlaten of braak bij. Geen koe in de wei, in de dorpjes zijn veel huizen versierd met borden A Vendre of Fermé, te koop of gesloten. Je ziet niks op straat, geen volk, soms een oud besje. De bakkerij en de bank zijn gesloten. Een totale leegloop van het platteland laten we ons vertellen. Maar goed niks dus.

Tijdens de wandeling van dinsdag, en de fietstocht  van gister en vandaag is het niet anders. Geen uitspanning, terras, bar of kroeg te bekennen… mmm… en ‘koek en zopie’ is nog wel onze favoriet….. En als er dan al iets open is hebben ze er niks. Gisteren komen we om kwart over 1 een bar binnen om wat te eten, goed dat is voor Franse begrippen wat laat, want normaal gaan die zo rond 12 uur aan tafel, maar toch ook niet zo gek laat. Maar we vinden de hond in de pot, weer niks. Vandaag in een bar hebben we zin in een colaatje, op, ook weer niks. Wijn dat hebben ze wel. Dat vind ik nu dan zelf effe niks.  

En wat ook niks is, zijn de meeste fransen, arrogantie soms ten top. In een restaurant waar ze met de benen buiten hangen, willen we wat eten. We zien her en der wat tafels leeg, dus dat moet lukken denken we. In ons beste frans vragen we of wat kunnen eten. We worden van top tot teen aangekeken, en in veel te snel Frans voor onze oren, begrijpen we dat de borden op zijn. Mmmmmmm, een Engels sprekende fransman, redt ons en vraag de serveerster ons we wat kunnen eten. Hij zegt ons, ze gaat borden zoeken. Ze doet van alles, maar geen borden zoeken, en vooral wel met iedereen smoesen en lachen om ons. Het is duidelijk, we zijn niet gewenst. Na 5 min wordt tijgertje in Lian wakker en verlaten we het restaurant….. 1 dorp verder worden we met open armen ontvangen door een Belgische restauranthouder en genieten van een geweldig menu du jour, wat dan weer (bijna) niks kost. Vanmorgen maakte ik het ook mee, de eerste bakker is dicht, niks dus, bij een andere bakker ga ik binnen en bekijk wie er voor me zijn, een viertal dames. Wacht netjes mijn beurt af, en als ik dan denk aan de beurt te zijn, word ik brut onderbroken door een aantal dames die net komen binnen lopen, de verkoopster negeert me volledig. Zelfs als de drie oude besjes geholpen zijn, is er voor mij geen plaats in de herberg. Woedend verlaat ik de winkel, de spaarzame Franse vloekwoorden die ik ken, laat ik achter in de winkel. Ik voel me effe niks. Na wat zoekwerk een andere bakkerij gevonden, waar men wel fatsoenlijk is. Maar het merendeel van de Fransen, die vind ik net niks.  

Ik ga maar oefenen op het il dolce far niente, want dat is het niks waar ik veel meer van hou.

Groetjes antoine