Busje komt zo en camperen voor dummies

Busje komt zo en camperen voor dummies

En dan zit deel 2 van onze belevenissen er ook weer op. Drie keer knipperen met je ogen en het is weer voorbij. Onze laatste camping was wel een hele bijzondere. Camping Dalzicht in Sweikhuizen. Deze komt nergens voor op de kaarten en verschijnt niet in een zoekopdracht bij Google. Bij mijn (wandel)maat en oud klasgenoot John Donners mochten we een nachtje in de achtertuin staan. In 1989 mocht ik voor eerst mijn verbazing uitspreken over deze bijzondere plek. Onder de rook van Geleen, is dit een pareltje van rust. Het is alsof je staat aan de rand van een beekdal, de tuin loopt over in een koeiewei die vervolgens weer overloopt in de pruimenwei. Elke keer als ik er ben, wil ik altijd weer even achter de schuur staan en genieten van het uitzicht, de beesten en de rust. Een plek die ik vanaf nu camping Dalzicht ga noemen. Bedankt John en Grete voor een plek op de camping die zijn weerga niet kent, het witte goud op mijn bordje en de gezellige klets.

Maar voor ik jullie meeneem naar de afgelopen week en wat er nog komen gaat, een korte terug blik op onze favo wijnstreek. De Elzas. Op onze weg daarheen neem ik de nieuw ingebouwde radio/tom-tom onder handen. En verken alle 1000 en 1 mogelijkheden. Na 150 km knutselen ben ik bijna tevreden. Er is nog 1 ding wat echt anders moet. Frits en Diana vinden we niet zo gezellig en zelfs een beetje streng. Dus gooi ik er nog wat digitale MB’s tegenaan en luisteren we nu naar de Belgische Anja, die ons verzoekt de autostrade te verlaten, en ons gereed te maken om over 1 km een ronde op de derde afslag te verlaten, ik ben nu al een beetje verliefd op Anja.

Dit jaar zijn onderin begonnen bij Thann, vlakbij Munster, en hebben we besloten dat we dit jaar alleen de cave coopérative te bezoeken op onze wijn jacht. Nu vraag je je natuurlijk af wat zijn dat dan. Nou je hebt je wijnboeren, die druiven verbouwen, maar zelf niet de spullen (of geld) hebben om wijn te maken. Die werken dan samen in een coöperatie, huren een wijnmaker in die van de gemeenschappelijke druiven de heerlijkste sapjes maakt. Daarnaast heb je de wijnboeren die dan ook nog zelf wijn maken. Onze favoriet is Pinot Gris. Een rode druif, die het best gedijdt in wat koudere gebieden. Rode druif? Yep en toch witte wijn. Dat komt omdat de schilletjes geen kleur afgeven. Een mooie minerale wijn met aan het einde een zoetje, echt mijn wijntje. Al is de Riesling en de gewürztraminer uit deze streek ook erg bekend. De 150 km met ongeveer 350 wijnboeren en wijnmakers was weer een feest. Tja en als je dan weer iets geweldigs proeft, dan koop je een doosje. Toen we thuis kwamen en de bus leeg trokken, kreeg ik wat plaatsvervangende schaamte. De score was 16 doosjes wijn……gelukkig hebben we een bus voortaan en veel vrienden om het mee op te drinken.

Onderweg kwamen we in Barr terecht, een echt lief keunterig Elzas dorpje. Omdat het te laat was voor koffie besloten we maar wat te eten hier. Natuurlijk werd dat een menu du jour. We zitten heerlijk aan een tafeltje binnen, want buiten is het niet echt aangenaam. Ik bestel een pinot noir, want op het menu staat een bavette en daar past wel een rood wijntje bij. Lekker nippend aan mijn glas komt er een jong Nederlands koppel binnen. Een pittig dametje en een wat volgzame kerel. Beetje zoals ons zeg maar…… Zij wil buiten eten, want volgens haar is het nog ‘vet lekker weer’. Maar de ober maakt duidelijk dat ze dat niet doen, want het kan elk moment gaan regenen. Dametje reageert bozig, kijkt naar buiten en zegt, ‘man de zon schijnt’. Ze zegt tegen haar kerel ‘we gaan wel naar de supermarkt’. Zegt haar kerel, naar buiten kijkend, ‘dan moet ik zo dus in de auto eten….’ Maar ze vertrekken. 5 min later ziet het buiten wit van de regen. Ik kan er wel om lachen, haar kerel waarschijnlijk minder 😊.

Lian heeft vlak voor we vertrokken het hardlopen weer opgepakt. Onder het motto, ik moet wel bewegen en lopen kan je overal. En braaf als ze is, gaat ze ook rennen als ik ga rennen. Trots, ze is goed bezig. Nu heeft Lian een horloge die wel hartslagen noteert, maar geen gps of tempo. Vol trots laat ze na een training haar hartslagen zien en merk ik op dat veel tijd wordt gelopen in het rode segment, zeg boven de 160 BPM. En al pratende vraagt ze zich af wat haar hartslag overdag zou zijn. Dus de volgende morgen gaat het horloge aan en wordt een activiteit aangezet, zodat ze haar hartslag gedurende die dag kan volgen. Onder de lunch zit ze haar hartslag te bestuderen en vraag ik, en hoe verloopt ie nou. Ze zegt: ”hij wordt steeds lager”. Oooow das goed toch? Vraag ik. Dat komt omdat ik nu naar jouw kijk zegt ze zonder een spier te vertrekken….. nou ja dat heb ik weer.

Omdat we ook nog de gedachte hadden om naar Japan te gaan, heb ik gedurende de Frankrijk trip contact gehad met de Japanse ambassade in Nederland. Maar Japan is en blijft dicht, dus Japan gaat over voor dit jaar. Daarom besluiten we volgens het originele plan 3 maanden naar Italië te gaan. Dit keer wel een plan en twee opdrachten. Het idee is nu in een paar stappen naar Rome te gaan, en daarna de Via Appia te volgen naar het zuiden. De twee opdrachten? Ik ga de vraag beantwoorden “Wat ik wil worden als ik later groot ben?” en ik ga oefenen op de italiaanse kunst van het heerlijk niets doen… dat laatste wordt dan ook de titel van ons volgende reisverslag ‘il dolce far niente’

Tot over een week of drie!

Antoine