Schotland een sidestep

Een beetje een side step in deze blog maar naast dat we de 80 jarige verjaardag van mijn ma hebben gevierd, ik samen met Robert Hagen naar live on the beach ging, was het ook de 5de poging om samen met vriend John Donners, oude klasgenoot en wandelmaat, voor de 32ste keer samen te gaan wandelen. Bestemming Schotland. Het mooie van John is dat hij net is als ik, dat we ons graag laten verrassen en vooral niet te veel willen plannen. Wat ook geweldig is dat John mij het lekkerste lunch recept ooit heeft gegeven. Een brood, stuk kaas en worst. Ooit hebben we daar Christian daarmee tot op het bod beledigd. In de Ardennen zouden we met een groep gaan wandelen. Wildkamperen natuurlijk dus eten en drinken mee. We parkeren de auto en lopen langs een paar terrassen om een paar km later in een prachtig veldje met boterbloemen in het zonnetje de ”John lunch” te gebruiken. We hebben 3 dagen lang moeten aanhoren dat het belachelijk is dat je een terras voorbij loopt en met een homp brood, kaas en worst gaat lunchen. John en ik keken elkaar telkens aan en lachte er om.

Dus met een globaal plan vertrekken we. We pikken de auto op bij het vliegveld. Tot mijn grote verrassing is het echt de auto die ik besteld heb. Dat gebeurt normaal nooit. Want kleine auto’s hebben ze nooit en krijg je altijd iets groters mee. Maar nu Yes een fiat 500 wat ontzettend gaaf. Handgeschakelde en 800cc zo leuk. Maar bij het ophalen halen maakt de verhuurder die onze optiek beter keukenverkoper kan worden want hij wil ons van alles extra’s aansmeren, een opmerking dat hij wellicht toch wat knus is. John niet te lui maakt de opmerking dat we zelfs gaan slapen in de auto lekker knus en lepeltje lepeltje, en sluit af met ‘mijn echtgenoot vindt dat wel fijn……’ Als je met baksteen op zijn kop had geslagen had hij niet stommer kunnen kijken. Lachend gaan we op naar de James Bond weg van Skyfall. De scene waar James naast de auto staan enM ligt te slapen in de auto. Het is in de hooglanden bij de opvallende bergtoppen van Buachaille Etive Mor en Buachaille Etive Beag. De eenbaans weg met diverse passeerplaatsen (passingplaces) die door John steevast pissingplaces worden genoemd, komen we bij de plek waar de scene is opgenomen. We maken wat foto’s van die plek en besluiten aan het einde van de weg onze tent op te zetten en aansluitend nog een avond wandeling te maken. Als we om 11 uur ons tentje in kruipen begint het te regenen. Gelukkig de enige regenbui van onze trip. Enige nadeel was dat deze bui 5 dagen duurde …….

De volgende morgen op naar de Ilse of Sky. De plek waar het allemaal om draait deze trip. John heeft um al zeker 15 jaar hoog op zijn wensen lijstje staan. Dus gedurende de autorit erheen heeft John zijn top 3 snel klaar. Old Man of Storr, een korte wandeling van 4,5 km, maar lekker om er in te komen. Quiraing wandeling 11 km met 500m hoogte verschil, mooi om na de Man of Storr te doen. En als er dan nog tijd over is de wandeling naar Neist Point Lighthouse. In mijn  optiek wat ambitieus maar een plan is een plan. Ik stuur soepel links rijdend en schakelend naar de parkeerplaats van The Man of Storr, John trek wit weg en schreeuwt bijna in mijn oor “rij door, niet stoppen”. Een beetje verbaasd rij ik langzaam door. John zijn legendarische woorden zijn, “ik ga niet in optocht naar twee stenen in zee kijken en daarvoor 13 pond parkeergeld te betalen”. Nu moet ik toegeven dat de volle parkeerplaats met ongeveer 100 auto’s niet uitnodigend was. Bij Quiraing is het minder druk en wagen we het erop. Een geweldige wandeling, met four seasons in one day, modder, heeeeeel veel water en knetterharde wind en horizontale regen. We lopen ruim 3 uur met een grote glimlach op onze gezichten. Wat geweldig is het hier. We zetten koers naar een camping in Dunvegan, want een warme douche en wat drogen is wel effe fijn. De campingbaas laat ons de opties zien en zegt dat op de plek wel twee tentjes passen….. We moeten echt wat aan onze Gay performance doen, Johnnie omhelst me en zegt “in 1 tent toch lief”. Ach wat keek de camping baas toch verbaasd, heerlijk.

Onder het genot van fish en chips, in het enige geopende tentje hier, evalueren we dag. Ik stel voor het zwarte zeiltje binnen in de tent te leggen in plaats van eronder, want het bodemzeil is lek. John is niet blij met de grote aantallen toeristen en stelt voor morgen na de wandeling naar de vuurtoren stillere oorden op te zoeken. Lijkt me prima, het gaat mij om de beleving niet de plaats. Als we de volgende ochtend opstaan, ben ik blij dat mijn 15 jaar oude tentje de storm heeft overleefd. Want het  was echt bar en boos vannacht. Verder landinwaards lijkt het droog te blijven en om 7.30 rijden we het eiland af. Terwijl ik stuur turen John zijn ogen naar de kaart. En loodst mij behendig naar Creag á Chaorainnen om daar te gaan wandelen. Het weer was lalala, geen andere mensen gezien en geen ontvangst op de telefoon. Met de John’s lunch genieten we van de stilte. Voldaan kruipen we na 5 uur de auto weer in. Zullen we een biertje doen in Fort William vraag ik. Alleen als ik ook whisky krijg zegt John. En weg zijn we. Een camping is er niet te vinden op loopafstand van de kroeg, dus op zoek naar een wildkampeerplekje. Uit mijn ooghoek zien een zwembad en dokterspraktijk. Linksaf Johnnie. Achter het zwembad een mooie parkeerplaats met een grasveldje. We kijken elkaar aan, topplek. We kleden ins bij de auto effe om en op naar de kroeg. We ontmoeten verschillende mensen, maar als ze dan een slok op hebben en ze praten schots tegen je, ja dan is er geen chocola van te maken. Na pints, ongeveer een halve liter, wordt het tijd voor de whisky. Om half twee worden we met andere aangeschoten en dronken engelse naar buiten geveegd. Een ex prof boxer uit ut dorp vraagt waar we slapen, we zeggen bij het zwembad. Verbaasd kijk hij ons aan, daar kan je toch niet slapen…. We leggen hem uit dat dit over een half uur wel kan. Bij de auto zetten we moeizaam onze tent op en samen met onze vrind paracetamol vallen we in slaap.

De volgende morgen breken we op, ontbijten in ut dorp en zoeken een wandeling uit in de buurt van Argyll and Bute 11 km met 1000m omhoog en daarna omlaag. En het weer is echt weer zeer slecht, en krijgen onderaan de boodschap van iemand die net naar beneden komt, tis erg nat daarboven. Maar dat stopt ons niet en stoer beginnen we aan de uitdaging. Het pad omhoog is een soort van riviertje geworden, de stenen zijn glad en de stijging is fors. Ik merk aan mezelf dat ik al aardig moe ben, en  bedenk me dat ik waarschijnlijk via een soort van zelfde pad weer naar beneden moet. Dus na 600m stijgen, volledig doorweekt en hongerig, vraag ik John waar doen we dit ook al weer voor? We draaien om, John niet erg blij, maar na 200 meter dalen is hij het eens met me. Het was een goed besluit.  Na nog eens 3 km wandelen, komt de boodschap ‘en we slapen ook niet meer in de tent’. Ook daarmee ben ik het eens, alles is nat en klam. Dan is er geen lol meer aan. Ook ik heb mijn grenzen. Daarbij komt nog eens de tent is op en gewoon versleten. Die dumpen we in de eerste container die we tegenkomen.

In Hellenburg vinden we een B&B die we in 15min omtoveren in een droogruimte. Verwarmingen vol open en het raam op een kier. Na het eten van biefstuk die op de kaart 200gr weegt maar blijkbaar bij serveren nog 100 is, gaan we op naar de kroeg. We volgen de jeugd en komen in een kroeg waar de vrouwen al een attractie op zich zijn. Net te bloot en net te kort en teveel make-up. Naar mate de avond verstrijkt verwonderen we ons over de enorme hoeveelheid drank die genuttigd wordt. Nu kan ik zelf best wel wat biertjes op en met whisky weet ik ook wel mijn weg. Maar dit is echt absurd veel. John laat zich verleiden tot wat schotjes, ik houd het bij mijn Guinness. We raken in gesprek met wat gasten, en vragen ze naar het drankgebruik. Men is helder en duidelijk, dronken worden is het doel, en met schotjes sterke drank gaat dat vlotter. “Drink untill you are pissed”. Tja en dat je dan soms moet kotsen gewoon midden in de kroeg, dat hoort erbij, niet zeuren de smaak spoel je weg met vers biertje. En door. We vragen een dame hoe herken je nu een Schot en hoe een Engelsman. Ze lacht, en zegt als je hem kan verstaan is het een Engelsman anders een Schot. We lachen er hard om. Het aanbod om gezellig nog een afzakkertje bij haar thuis te drinken slaan we vriendelijk af, en zoeken onze weg naar de B&B.

Op weg naar het vliegveld kom ik tot de conclusie dat we niet 1 plantje op naam hebben weten te determineren. John knikt en denkt na, maar antoine zegt ie onze gids in van het noordelijk deel van de EU…. Tja en engeland hoort daar niet meer bij. Op Schiphol worden we wakker gemaakt door de stewardess, anders moeten we nog mee naar Londen….

Het was een top lang weekend, nat, maar ik heb weer mooie herinneringen gemaakt, bedankt John! Volgend jaar weer.