Dubbele drits

Ik weet dat in ieder geval één iemand bij het lezen van deze titel een glimlach om zijn mond krijgt en dat is mijn broer Laurens. Dubbele drits was een van de uitdrukkingen die mijn moeder gebruikte. Er waren er meer, maar dit is toch een uitdrukking waar ik bijzonder op terugkijk… mijn moeder gebruikte deze uitdrukking als ze iets overdreven vond in de vorm van een soort ‘dubbelop’. Bijvoorbeeld aardbeien met suiker én slagroom, een boterham met ham én kaas, koffie met een koekje én een bonbon…. 

Niet dat mijn moeder niet van dit soort dingen kon genieten.. dat deed ze…. zeker… maar wel met een soort ondeugend lachje om haar mond. Want ondanks dat ze genoot, was het natuurlijk wel ‘overdreven’ en zo was mijn moeder niet opgevoed. Terwijl dat ze het (zeker financieel) vroeger méér dan goed had, was uiterlijke schijn of opzichtig gedoe echt niets voor haar. Wie van jullie haar gekend hebben zullen het herkennen… ze kon genieten, maar ‘wat anderen ervan dachten’ was heel belangrijk. Vooral niet opvallen, 'gewoon' doen. Daar kwam ook haar opmerking ‘bidt voor ons’ vandaan als wij (of mijn vader) vroeger op een terras of ergens anders buiten íets te enthousiast deden (zoals bijvoorbeeld mijn ‘route’ die als video bij het vorige verhaal te zien is)…mijn vader vulde dit ‘bidt voor ons’ dan trouwens steevast aan met ‘en voor onze geit, want die is zijn staartje kwijt’....

Nu lijkt mijn moeder hiermee misschien superstreng (of supergelovig), maar dat was ze niet… ze wilde gewoon heel netjes en keurig zijn. Aardig. Lief. Correct. Zo was ze opgevoed en dat heeft ze ook geprobeerd mee te geven. 

Heel moeilijk was het voor haar ook om te zeggen als ze iets écht niet lekker vond… ‘Héééél apart’ zei ze dan als de ober vroeg hoe het gesmaakt had. En ik zal ook niet snel mijn moeders gezicht vergeten toen ze bij ons kwam eten en we ‘door de week’ een fles rode wijn openmaakte bij Antoine zijn lievelingskostje ‘rode kool met puree en gehaktbal’…. En dat we die vervolgens ook nog eens door de gootsteen kieperden omdat hij écht niet smaakte….'Verwend kind’ zei ze, om vervolgens natuurlijk wel gezellig ook een glas mee te drinken… ‘door de weeks’ of niet!

Ik zeg het vaker… mijn ouders hebben me twee dingen geleerd. Ten eerste dat je altijd alles mag vragen (mijn vader) als je het maar netjes doet (toevoeging van mijn moeder) én dat je pas iets mag zeggen als je wat gevraagd wordt (dat kwam van beiden denk ik, want ik was een behoorlijke kletser aan tafel vroeger en dan vroeg mijn moeder me herhaaldelijk of ik ‘mijn rebbel’ wilde houden, zodat Laurens misschien ook nog wat kon vertellen over zijn dag). Het eerste van de twee is behoorlijk gelukt denk ik, het tweede gaat me iets minder goed af 😁…..

Maar goed terug naar de dubbele drits.. ik kwam er op omdat we vandaag hebben genoten van het goede Franse gebruik om ‘s middags warm te eten. We komen langs een auberge die er van buiten (en van binnen ook trouwens) heel simpel uit ziet, maar wel veel auto’s voor de deur staan. We gaan naar binnen. Geen ‘menu du jour’ vandaag, want het is zaterdag, maar wel keuze uit twee andere menu’s óf à la carte. We kiezen voor een menu met fois gras van eend vooraf en tournedos met blauwschimmelkaassaus (3 x woordwaarde). En dat was zo ontzettend lekker! Niet normaal! Alles wordt wel in een razend tempo opgediend, maar met deze kwaliteit piepen we daar niet over… het hele restaurant zit trouwens vol, dus de keuken is duidelijk op stoom. Na het afruimen van de lege borden krijgen we de vraag of we ‘een bordje kaas willen of ‘fromage blanc’ (een soort kwark). We kiezen het eerste en eten het bordje kaas leeg met de laatste slokken wijn. Het valt niet mee, want de buik is al behoorlijk gevuld, maar teruggeven zit niet in onze aard (en zo ben ik ook niet opgevoed). Als vervolgens ook die bordjes worden weggehaald krijgen we de vraag wat we voor dessert willen… wat voor dessert? Dat hebben we toch net op? Het kaasbordje? Nee… dat hadden we niet goed begrepen (gelezen). Nu kwam er nog een hele lijst met zoete desserts. ‘Dubbele drits’ zou mama gezegd hebben!! Maar ondanks dat… kiest Antoine voor zijn favo ‘crème brûlée’ en ik kies voor de ‘tarte de peche’. En om dan maar met een uitspraak van mijn moeder af te sluiten… die perziktaart? Héél apart!😃

Er zijn van die dagen dat ik ze echt nog een dikke knuffel wil geven…. helaas… 

Lian