Een Appia die de bocht uitvliegt. 

Een Appia die de bocht uitvliegt. 

We zijn in Capua gestopt met het volgen van de Via Appia omdat we eerst de linkerkant van Italië wilde bekijken. Napels, Vesuvius, de almafikust en al dat andere lag onder handbereik, en het leek ons ook efficiënter.

Nadat we de teen goed bekeken hebben, pakken we de route weer op bij Matera. Op het stuk van Beneveto naar Matara is niet veel fysiek bewijs te vinden van de Via Appia. Ook is het onduidelijk waar de weg gelopen heeft maar de S7 (de nieuwe Appia) die we volgen is een prachtige route. Na Matera gaan we via Tarente naar Manduria. Het land is verlaten, wijn en druiven zijn onze enige toeschouwers langs de route. Het moet voor de reizigers van toen, 2300 jaar geleden een hele onderneming geweest zijn. Roversbendes, hoge of lage temperaturen, muggen, slechte wegen, in de winter sneeuw, ziekte. En dan nog alle ongemakken van de toen beschikbare transport middelen. Te voet, op een paard of nog erger in een kar or koets. Men reisde ongeveer gemiddeld 40 km per dag , dus met een beetje geluk was men van Rome tot Brindisi 11 dagen onderweg. 

En dan tikken wij Brindsi aan. En staan we aan de haven bij de twee enorme zuilen die het einde moeten zijn van de route. Nou ja twee, 1 staat er nog en de ander is geschonken aan Lecce, die was toch omgevallen en kapot. Maar helaas, de Via Appia eindige bij het binnen komen van de stad . En de twee zuilen zijn van veel latere datum zo ongeveer 200 AD. Zal wel weer een of andere keizer of wat anders met grootheidswaanzin geweest zijn die een punt heeft willen maken van hoe goed hij wel niet was. Maar dat maakt de ontmoeting er niet slechter van. Ik ga met mijn rug en mijn nog steeds onafscheidelijke flesje water tegen de enige nog staande pilaar zitten en kijk uit over de haven. Het is windstil en 38 grd, een tweemaster komt net de haven binnen varen. Ik laat me op het havenwater wat zo glad als een spiegel is wegvoeren naar al die streken die de Romeinen hebben “veroverd” . Deze plek was de start van vele oorlogen. Legers van 25000 man werden vanaf hier verscheept naar godweetikwaarallemaal. Als Lian me wekt uit mijn overpeinzingen eten we aan de haven een pizza. En genieten we van de aanblik van een paar van de nog overgebleven Russische superjachten die hier, niet aan de ketting, aan de wal liggen. En waar een paar dames in een heel klein en strak tjjgervelletje een paar veel te dikke, pafferige en met goud omhangen gasten het naar de zin maken. Met personeel erbij natuurlijk, keurig in polo’s met het logo van het schip.

Maar wat was dit een gaaf deel van onze reis. Als ik dan mijn Appia boek opensla, om wat op te zoeken voor dit verhaal, valt mijn oog op een foto uit Egnazia. Daar liep de Via Appia Traiana. Een afsplitsing van de Via Appia vanaf Beneveto vlak bij Capua. Als eindpunt ook Brindisi, maar dan meer langs de kust. En omdat we toch effe stoppen in Monopoli, stel ik voor om ook daar nog even te gaan kijken. Wat een prachtige opgraving, men heeft pas 10% blootgelegd maar nu al indrukwekkend. En we worden geconfronteerd met een al eeuwenoud probleem. Even terug naar mijn eerste verhaal over de Via Appia, de Romeinen wilde de wegen zo recht mogelijk aan leggen. En dat is ook goed gelukt zullen we maar zeggen. Maar hier….. Het stadje was er al voor de Appia, en zelfs voor de Romeinen ging het te ver om het badhuis af te breken. Dus moest de weg er om heen… ongeveer haaks! Dus…. als we nu een flinke bocht door moeten, roept lian met een dikke glimlach, Yes we doen een Appiaatje!!!!😂😂😂😂😂

antoine