Piano

Ik was van plan vandaag een stukje te schrijven over het postkantoor. We hebben namelijk een aantal dagen geleden kaarten gekocht en schijnbaar kan je hier alleen postzegels voor kopen op het postkantoor, die er niet zo heel veel zijn…. Vandaag komen we er op de fiets langs, dus ik dacht, gelijk stoppen en kopen. Wachtrij, geen probleem. Nummerjesapparaat. Geen probleem. Maar… het nummertjesapparaat werkt niet goed volgens een echte Italiaanse dame.

Dus: op je beurt wachten (zij houdt bij wie er al laatste binnenkomt en wijst dan aan wie je voorganger is), en als je aan de beurt bent trekt zij een nummertje en kan je naar de balie…. Vaag… maar het werkt schijnbaar zo. Als ik aan de beurt ben en 10 postzegels vraag (een beetje in de vooruitzorg), moet echt de kluis open… 10 postzegels voor Hollanda…. Pfff… ik krijg 2 facturen mee, en uitgebreide aanwijzing in het Italiaans waar de kaarten dan moeten worden gepost. Achter mij worden mensen rusteloos, want het duurt even, maar uiteindelijk komt het goed… rustig aan en een beetje chaos dus, maar dat hoort er hier schijnbaar bij… piano piano… rustig aan…

Hier zou het stukje zijn geëindigd, ware het niet dat ik daarna nóg een ervaring heb opgedaan met de Italiaanse chaos… met niet meer dan 5 kilometer per uur kwam ik met de voorband van mijn fiets in een tramspoor… oeps…. Daar lag ik… niet heel ernstig, maar toch een bloedende knie en bloedende kin… en wat bibbers van de schrik natuurlijk. Even gezeten, doekje voor het bloeden uit de tas, samen met wat water…. Pleister erop. Rustig naar een terrasje voor een colaatje. Het bloeden leek gestopt, dus rustig met de fiets naar een restaurantje voor een bord pasta… dat hadden we wel verdiend.

Terwijl we wachten begint mijn kin toch weer te bloeden en ook op advies van de een beetje Engels sprekende serveerster tóch maar even langs de eerste hulp… het ospedale (ziekenhuis) is dichtbij…. Daar aangekomen val ik midden in de chaos. Geen idee waarheen, maar een aantal keren word ik door Italianen de weg gewezen. Antoine moet buiten blijven, net als andere familieleden trouwens, wat min of meer lukt met 2 bewakers. Ik kijk wat voor me uit en dan zegt een Italiaanse dame dat ik na de patiënt voor me aan de beurt ben… wat je, blijkt later, op meerdere manieren kan interpreteren. Het betekent, blijkt later, in ieder geval niét dat er maar één wachtende voor me is. Er wordt me een stoel gewezen en na een tijdje vraagt iemand mijn ID. Gelukkig hebben we altijd onze rijbewijzen in de portemonnee, dus dat gaat goed. 10 minuten wachten zegt hij, want het is druk. Klopt trouwens inderdaad, want terwijl ik daar wacht komen er drie ambulances aan met gillende sirenes en worden er mensen met alle Italiaanse drukte binnengebracht. Ik wacht rustig, want ik snap dat deze gevallen echt voor gaan. Terwijl mijn 10 minuten ondertussen drie kwartier onderweg zijn komt er een verpleger die mijn ‘pleister met servet’ op mijn kin vervangt door ‘dik stuk verband met witte ducktape’…. Hij plakt nog net mijn kin niet dicht, terwijl ik toch echt niets zeg. Ik zit gewoon en lach zo lief mogelijk. Na een tijdje komt er weer een nieuwe patiënt binnen, die, terwijl ze even staat te wachten, ineens languit plat op de grond valt. Ik hoop flauwgevallen, maar het maakt wel indruk. Ondertussen zit ik tussen Italianen met écht minder geduld. Het is mij onduidelijk of het hier inderdaad ‘beurt afwachten’ is, of, net als in het verkeer, gewoon voorrang nemen. Geen idee. Iedereen spreekt alleen Italiaans, al heb ik met mijn ‘Cornelia’ als eerste doopnaam een vriendin voor het leven gemaakt… mijn buurvrouw (met mega dikke, ontstoken voet) heet ook zo 😃. 

Na ik denk in totaal 1,5 uur word ik binnengeroepen. Tenminste… er wordt gewezen en de andere aanwezigen zien dat ik word bedoeld. Prima. Ik het kamertje in met ik denk echt 6 groene jassen erin. Die allemaal door elkaar praten, terwijl 1 dame me probeert in het Engels te vragen wat er gebeurd is. Ik leg het uit, maar ze verstaat er niets van door het lawaai. Ineens wordt het gesprek onderbroken en moet ik meekomen met 2 medewerkers (ook in groen) waarvan ik de dame herken van wat ik toen interpreteerde als ‘u bent de eerstvolgende’ en de heer die me heeft geregistreerd. Geen vragen. Gaan liggen. Ducktape eraf. Héél véél jodium er op en 3 hechtingen erin. Dat laatste kon ik natuurlijk niet zien, maar wel voelen! 

Na de behandeling word ik terug gebracht naar het kamertje, waar nog met zoveel mensen staan. Ik vertel mijn verhaal…door domme pech zelf gevallen en na een tijdje typen wordt er een mooi papier geprint, in 2-voud, die beiden worden onderkend door een man die er alleen voor de stempel en handtekening zit. Één exemplaar moet ik ook tekenen en dat, door mij zelf getekende exemplaar krijg ik zelf mee… dat snapt mijn accountantshersenpan niet, maar vooruit. Het andere exemplaar gaat op een stapel van echt 1 meter hoog met allerlei van dit soort papieren…. Lekker archief 🤣.

Bij het overhandigen van het papier hoor ik in gebrekkig Engels: antibiotica halen bij de farmacia, 7 dagen 2 tabletten en dan over 10 dagen de hechtingen eruit laten halen bij een ‘guardia medica’… schijnbaar in alle Italiaanse steden te vinden. Nét als ik denk dat ik dan de creditcard moet gaan trekken. Hoor ik ‘arrivederci, good luck en no money needed'. Na 2 uur sta ik weer buiten en krijg ik van Antoine een dikke knuffel. We rijden gelijk maar even langs de apotheek. €8 verder heb ik een mooi doosje met pillen. En de komende dagen? Oefenen met piano piano….😃

Ciao tutti! Lian