Napels zien...

Iets is het met Napels. Anders dan andere grote steden in Italië stond Napels altijd al op mijn lijstje. We maakten al vaker plannen voor een korte trip naar Napels, Vesuvius en Pompeii, maar het kwam er nooit van. Tot nu.

Vanuit onze camping in Pompeii is het eenvoudig met de trein te bereiken. Dinsdag (de 14e, dus al weer een paar dagen geleden... de tijd vliegt) staan we dan ook al bijtijds op het station (5min lopen). We kopen een kaartje en hebben volgens de kaartverkoper geluk, want de trein komt er zó aan. Dat klopt inderdaad…. Na echt 5 keer omroepen dat de trein er aankomt stappen we 10 minuten later in. Het lijkt een stoptrein, want op het overzicht van ‘haltes’ staan er wel een stuk of 20 voor we in Napels zijn. We wachten rustig af, we hebben de tijd. Het eerste station wordt voorbij gevlogen en de twee stations erna stoppen we. Je zou denken dat we dat dan ook ergens kunnen achterhalen, maar het lijkt willekeur. Dat horen we trouwens ook van medepassagiers die bijna allemaal al eens óf de trein de verkeerde kant op óf een trein die niet stopt op hun station hebben gehad. Fingers crossed, maar we komen na 25 minuten in Napels aan, waar we na een kort aansluitend metroritje bij ‘Cavour’ boven de grond komen….  

Nét buiten het ‘echte’ centrum is het hier een drukte van jewelste met allemaal om elkaar heen krioelende scooters en auto’s en bussen ook natuurlijk. We sprinten de weg over, want stoppen voor rood lijkt maar een suggestie en strijken neer bij een kleine caffetaria, waar de Italianen zelf ook stoppen voor een koffie en een zoet broodje. Even op adem komen bij een verlaat ontbijt.

We stappen daarna op de fiets voor een rondtrip door Napels met een echte Napolitaan, die goed Engels spreekt trouwens. Met een groepje fietsen we door de stad waar Salvador supertrots op is. Hij is er geboren en getogen en groet onderweg ook veel mensen. Ook hij zegt… gewoon achter mij aanfietsen, de geledingen gesloten houden, rood of niet, ze stoppen wel. Zo draaien we over heel wat rotondes, rijden door voetgangersgebieden en over, jawel, echte fietsstroken die vooral worden gebruikt als parkeerplaats. 

We zien de binnenstad, met een overvloed aan pizzeria’s (de Margerita is hier schijnbaar ‘uitgevonden’), een aantal mooie pleinen en kastelen. De gids vertelt vol passie over het jaarlijkse wonder van Gennaro dat hier op 19 september te zien is in de Duomo… echt waar…. De paus komt er speciaal voor en iedereen heeft een dag vrij 🙃. We stoppen ook nog voor wat echte Napolitaanse zoetigheid... natte cake in suikerwater met rum.....

Het gaat hier soms wat heuvel op, heuvel af, maar goed te doen. Onderweg natuurlijk ook foto-stops, want appen en rijden mogen hier alleen Italianen. Of, beter gezegd, als Italiaan mag je denk ik alleen rijden met een telefoon in je hand of aan je oor…. 🤣

Wat opvalt is dat overal waar we rijden ook echt mensen wonen. Overal hangt inderdaad was uit de ramen (die hangen er dus niet alleen voor de foto-brochures van de stad) en op meerdere plekken groeten er oude besjes uit de deuropening. Op de begane grond dan natuurlijk, met daarboven nog minstens 4 verdiepingen. 

Napels is een oude stad en net als in andere steden zijn de resten van oude gebouwen voor een deel gerecycled of gebruikt als fundering. Ook blijken er nu nog steeds mensen te wonen in oude resten, zoals van het amphitheater bijvoorbeeld, dat ze niet verder kunnen restaureren omdat er zo’n 1000(!) mensen  op de een of andere manier hun huis of winkel in hebben. Heel apart.

Na de fietstocht eten we natuurlijk zo’n bekende margarita… hij zal echt authentiek gemaakt zijn, maar wij houden meer van een knapperige bodem zeg maar. De koude peroni 🍻erbij smaakte trouwens prima!

In de middag bezoeken we ‘Napels underground’. Zoals gezegd bouwden ze vaak op de ruïnes van voorgangers waardoor er eigenlijk onder de huidige stad nog een andere stad ligt. Heel bijzonder, zeker het bezoek aan een aantal ‘cisternen’. De Romeinen vonden vers water belangrijk dat via bronnen (maar ook regenwater) naar de stad werd vervoerd (via aquaducten) en bewaard. Dat water liep dan door smalle gangen van de ene naar de andere plek van de stad onder de stad. Ook hier ging de rondleiding heen, aardedonker en zijwaarts lopen, anders paste het niet.

Weer boven de grond doen we een borreltje op een terras waar we getuige zijn van een Italiaanse bruiloft… allemaalin pak en in het lang, waarbij ‘mooi maar ook een beetje ordi’ de lading wel dekt.

In de trein terug maken we de balans op.  ‘Napels zien en dan sterven’ is de bekende uitspraak van Goethe…. Ik weet natuurlijk niet wat híj toen gezien heeft, maar wij zeggen… ‘Napels zien…. en door!’

Ondertussen hebben we de camping in Pompeii verlaten en zijn we neergestreken in Sorrento, aan de andere kant van de baai van Napels.  Morgen gaan we verder richting Amalfikust.

Groet Lian