Graveyard

Graveyard

Vanuit Citterina waar we bij een wijnboer op een van 20 plekkies mochten slapen, inclusief rondleiding in de wijnmakerij. En als toeteke  konden we zelf een fles witte wijn tappen uit de 20.000 liter voorraad tank. Alsof je de melk gelijk uit de uier drinkt, zacht en romig. Als we ons na het eten met een glaasje witte wijn aan tafel zetten, maken we een plan voor de volgende dag. Ik laat mijn oog vallen op Formia, aan de kust, en op de Via Appia en…. Strand. Lian besluit gelijk dat we hier nog een extra dag blijven om een dag lekker aan het strand te relaxen. En ik bedenk mezelf dat een potje rennen op het strand wel echt super zou zijn. We sturen een email met de vraag of er plek is. Bijna per omgaande krijgen we een bericht dat er plek zat is en dat reserveren totaal niet nodig is. Met deze heerlijke gedachten en zwoel in het hoofd van de wijn val ik in slaap. De eerste stop in Terracina is super de luxe, een mooi stukje Via Appia in het centrum, een heerlijk plein met koffie en wat lekkers, want het is altijd tijd voor een gebakje. Het weer slaat om van 27 grd en volle zon naar dreigende wolken, harde wind en 15 grd. Onze volgende stop, een wandeling over 2,5 km Via Appia slaan we effe over, het sneeuwt en hagelt en de enorme waterstromen in de heuvels zijn bizar. dus, op naar de camping. We komen aan en er is niemand bij de receptie, dat is op zich niet zo raar dat maken we vaker mee. Dus doen we eerst een rondje camping meestal komen we dan iemand tegen die weet wat de bedoeling is. Maar we zien niemand, geen personeel of campingchef, maar ook geen bezoekers. Het is er eng stil. Ik lees toch nog effe snel de gegevens terug wellicht de verkeerde camping. Mmmm alles klopt. We bellen met de campingchef, die alleen Italiaans spreekt….’geen probleem, alles goed, plaats 74’. Bij de ingang maken we een foto van de plattegrond en ik loods Lian naar ons plekkie. Mijn bek valt open, en wrijf effe achter mijn lenzen. Kijk dat een camping rustig is, zonder al te veel volk, juist fijn, dat soms de plekjes wat rommelig zijn, ach weet je, je bent in zuid Italië, dat hoort erbij. Dat soms een douche effe nie wil, en dat je in je blote willie van hokje moet wisselen, leuk voor de verhalen. Maar dit, mijn lieve lezers tart werkelijk elke beschrijving. Het veldje waar we moeten zijn is vet drassig moerasig, overwoekerd met struiken en bomen en overal staan oude, kapotte en stinkende caravans. Het sanitair, nouja, latrine ligt vol met bladeren en is zo smerig dat zelfs ik het niet echt okay vind. Nadat ik na wat ruimen, een splinter uit mijn rug hed verwijderd, kwam ik tot de ontdekking dat er geen stromend water was in de plee. En als uitsmijter een kouwe douche. En als het dan donker wordt en de muggen hun belegering op onze camper beginnen, vult de nacht zich met vreemde geluiden. De verlichting gaat soms aan, soms uit. Knippert en piept. Soms zien we een vreemde schaduw. De volgende morgen als we via de receptie vertrekken en netjes willen afrekenen is er niemand…. een deur klappert. We laten de geesten maar dolen en vertrekken zonder te betalen.

antoine