Via Appia - cadeautjes onderweg

Antoine heeft al uitgebreid verslag gedaan van onze eerste kennismaking met de Via Appia (Via Appia deel 1) en ik schreef natuurlijk al over de catacomben (Sardientjes). Eigenlijk is dit maar een heel klein stukje van de Via Appia zoals we die tot nu toe hebben afgelegd. Gisteren, een week na onze eerste kennismaking hebben we het eerste deel van de Via Appia verlaten. Toen de weg is aangelegd, zo’n 2300(!) jaar geleden liep ie tot aan Capua. Toen een belangrijke stad een kilometer of 50 van Napels. In een later stadium is de weg verlengd naar Brindisi, toen de belangrijkste haven van Italië aan de bovenkant van de hak. Nu is het ook onze bedoeling om op deze trip in Brindisi te komen, maar we besluiten om hier in Capua de Via Appia te verlaten en via Napels (eerst) verder naar het Zuiden te gaan. Napels, Pompeii, Vesuvius, Amalfikust, Paestrum en dan zien we daarna wel weer verder…

Hoog tijd dus om nog wat Appia cadeautjes met jullie te delen…. 

Bij het volgen van deze route gebruiken we het boek ‘Via Appia’ van Fik Meijer. Hij heeft geen ‘reisgids’ geschreven, maar gebruikt het verhaal dat Horatius (een oude Romeinse redenaar) schreef toen hij via de Via Appia van Rome naar Brindisi reisde. Dit verhaal is aangevuld op basis van allerlei historisch onderzoek met feiten (en fabels?) over deze weg en wat je nog allemaal kan vinden aan historische monumenten, opgravingen oude wegdelen etc.

We lezen het boek gaandeweg de route en proberen dan ook die zaken te vinden die er nog zijn én vooral ook te genieten van de beleving… het zien van de enorm uitgesleten stenen als er weer een stukje oude weg te zien is en ons dan realiseren hoeveel karren er overheen zijn gereden en wat voor comfort (NOT!) dat geweest moet zijn… we verbazen ons over de enorme monumenten die we zien…. graftombes zo groot dat er hele families in kunnen in plaats van 1 op dat moment zichzelf heel belangrijk vindend persoon. Maar ook de weg zelf…. het passend maken van de stenen…. de uitdrukking is ‘wat een monnikenwerk’, maar ‘wat een slavenwerk’ is denk ik beter in dit geval…. ook toen (ik refereer even aan onze belevenissen in Amerika) kregen ze met slaven heel veel voor elkaar.

Toch is niet alleen het bouwen zelf ‘knap’…. Ook het denkwerk erachter….. wat denk je van het overwinnen van flinke hoogteverschillen op de weg en, zeker zo knap, het bedenken en bouwen van aquaducten om vanuit allerlei kanten toch ‘vers’ water te brengen naar de groeiende steden zonder eigen bronnen. Kilometers lang…. Ik vind dat al heel bijzonder(we praten toch over ruim 2000 jaar terug), maar hoe bijzonder is het dat je daar nog kilometers van kan terugvinden? Gewoon in het veld? Waar je gewoon naar toe kan lopen en het kan aanraken? (en het niet onder de graffiti zit wat je zou verwachten). 

Wij volgen met ons campertje de SS7. Dat is een provinciale weg die ‘Via Appia’ wordt genoemd. Deze weg volgt grotendeels de route van de oude weg, die natuurlijk na al die jaren grotendeels is verdwenen of opgegaan in de nieuwe weg of bebouwing. Ze konden daar trouwens de stenen van de weg goed voor gebruiken. Dit gebeurde overigens ook met gebouwen… als ze (bijvoorbeeld door een aardbeving) half op instorten stonden, gebruikte men de stenen gewoon voor wat anders). Op sommige plekken is de ‘Via Appia Antica’ (de oorspronkelijke weg) nog te vinden. Soms gewoon naast de weg…. onverwacht… als we stoppen op een plekje om te lunchen en er ‘ineens’ een strookje langs de weg ligt.

Soms moeten we wat meer moeite doen. Zoals bij Itri. Door écht zwaar weer hebben we dit overgeslagen toen we er langs kwamen, maar we zijn er de volgende dag voor teruggereden. Stralend weer! Gravelpaadje op, auto parkeren tussen de oude olijfbomen en wandelen. Misschien nog wel meer dan net buiten Rome krijg ik hier écht het gevoel hoe het geweest moet zijn… dwars door de heuvels, over bruggen, langs forten. En, een kadootje, een echt originele mijlpaal! Mijlpaal 86 (we zitten rond de 125 kilometer van Rome). 

De route loopt vanaf Rome tot aan de heuvels bij Itri ook een heel groot stuk door voormalig moeras. Kaarsrecht loopt de weg daar. Door veelvuldige overstromingen kon dit deel van de route vaak slecht worden gebruikt, lezen we in het boek. Oplossing toen: kanaaltje (laten) graven (slaven genoeg) over zo’n 35 kilometer en dan gewoon de boot in. En ezels (en slaven) die boot gewoon laten voorttrekken vanaf de ondergelopen via Appia. Wie verzint zoiets? Maar goed, toch grappig om dan inderdaad aldie kilometers langs een smal kanaal te rijden. Té leuk gewoon! 

Er staat veel in het boek, maar we worden (gelukkig) vaak ook nog verrast. Zoals in Terracina, waar midden in het centrum naast een stuk oude weg een half Romeins dorpje was opgegraven…  en in Sessa Arunca waar we spontaan stoppen om een drankje te doen (het wijntje van Conny en Carla) en we bij het teruglopen naar de auto een bijna volledig opgegraven amfitheater zien liggen net buiten de stadsmuur.

Vandaag hebben we zoals gezegd die Via Appia verlaten in Capua. Daar hebben we trouwens de arena bezocht, nét kleiner dan het Colosseum in Rome, waar toch 60.000 (!) mensen in konden. Niet te bevatten…..

We laten de indrukken nog even op ons inwerken…..Antoine heeft gisterenavond nog een aantal video's geplaatst in dit blog, te zien onder de knop 'video's'

Ciao tutti!

Lian