Aanslag

Aanslag

Beaune is een slaperig provincie stadje, een beetje de grootte van Waalwijk, maar dan wel leuker, vind ik. Heel veel gebeurt hier niet, net als in Waalwijk trouwens. Wat ze wel hebben zijn van die heerlijke kaaswinkels, of zo’n piepklein wijnzaakje waar we met een bijzondere ontmoeting en een paar prachtige verhalen en heerlijke lokale wijn weer naar buiten gaan. Om dan vervolgens tegen een bakkerij aan te lopen waar ze de frambozen tartelettes hebben waar we het 3 maanden over hebben. En tijd voor een gebakje is het altijd. In dit stadje zijn we twee dagen geleden aangeland. Naast het niks doen, wat ons met de dag beter af gaat, willen we hier een fiets en wandeltocht maken dwars door de wijnvelden. Het mooie van deze tijd is dat men driftig doende is alles in gereedheid te brengen, iets wat nog nooit eerder gezien hadden. En oja ik wil ook graag nog wat joggen hier. Maar dat kan tussen de aardappelen en de groente door.

De fietstocht is helaas geen rondje maar is heen en terug route, maar wel tof, helemaal bewegwijzerd, en dat vinden we in het kader van het niks doen erg prettig. Lengte tocht een kleine 30 km, onderweg een `vergeten` dorp en een klein stadje en natuurlijk heel veel wijnhuisjes. Dus ook proeven en kopen staat op onze to-do-list. We zijn laat weg….. opstaan enzo, broodkopen voor de picknick, toch nog een bakkie op het terras waar we in de stad voorbij komen, allemaal erg vermoeiend en tijdrovend. Maar goed we zijn onderweg. Na 10 km arriveren we in het vergeten dorp, zeg een soort Heusden op zondag, mooi pleintje bij de kerk, kroeg en terras. Maar daar is het nog wat vroeg voor, toch…..? we gaan op zoek naar onze eerste wijnhuisjes, de eerste is dicht, de tweede, après midi wordt er geroepen, oja f*ck, in dit land gaat tussen de middag alles dicht van 12 tot 3….. hebben wij weer. Ik zeg tegen Lian joh die komen we straks wel weer tegen, laten we de route weer oppakken, komt goed. Maar Lian heeft denk ik andere plannen, ze heeft zo’n trekje rond haar mond, en dat belooft meestal iets. Braaf als ik ben volg ik haar, en ja hoor linea directa naar het terras. Lunch. We nestelen ons heerlijk in de zon, en werpen een blik op de menu kaart. Dit is een “franse” lunchkaart zonder een menu du jour (dagmenu) maar ach wat geeft het. Dus bestel ik de ganzenlever en Lian de garnalen als voor, en allebei de bavette als hoofd. De lunch in de tas wordt ineens ons avond eten. Ganzenlever daar hoort een vette wat zoetige witte wijn bij, maar per glas komen ze niet veel veder dan een pinot blanc, voor de niet wijn drinkers een wat zure hoog op mineralen witte wijn, heerlijk bij vis, maar niet wat ik zoek. De ober komt aan dribbelen met de wijn kaart, mijn afkeurde blik is hem opgevallen. Alleen per fles, tja, mijn oog valt op een mooie fles Pinot Gris uit de Elzas. Het voorgerecht was super, voor Lian iets minder omdat de garnalen niet gepeld waren, een nieuwe ervaring….. zullen we maar zeggen (en Lian zegt: ‘hier ben ik ook niet voor gemaakt’… te verwend… gepeld graag voortaan). De bavette spoelen we weg met een lokale pinot noir, na de fles, leek het me wijs om nu maar 1 glas te nemen. Ondertussen zijn we aan het bedenken “wat gaan we hierna doen”. Zaterdag en zondag worden slecht. Lian laat met mooie handgebaren zien hoe de door haar gewenste route van hier naar de Loire, dan Parijs en dan naar de Elzas eruit moet  zien. Bekijk de video, in het mapje video’s, zou ik zeggen, dit kan ik met woorden niet uitleggen. En net als ik dan mijn laatste slok wijn wil drinken, gebeurt het. Een enorme knal. Het gehele terras in rep en roer, mensen vliegen op, de mensen naast ons zijn in volslagen paniek en rennen weg. De bakken met geraniums vliegen door de lucht en vallen her en der op het terras. De ober loopt met zijn telefoon druk te doen en roept pompiers pompiers (een soort van ambulance en brandweer hier). De lokale dokter die tegenover de kerk woont komt aanrennen met een ehbo koffer. Het lijkt wel een oorlogszone.  De ober kijkt me angstig aan, de dokter veegt de aarde, geraniums, borden en glazen van tafel en klapt zijn koffer open, klaar voor de strijd. Door de geweldige pinot gris en noir, gaan mijn tijdsframes wat trager en de adrenaline verdringt alle pijn en emotie. Ik zie ook Lian nu tegenover me, bedekt met tuinaarde en wat blaadjes. Langzaam vraag ik me af wat is hier in hemelsnaam gebeurd. Het is duidelijk een aanslag op mijn leven geweest, maar ik leef!!! Mijn blik richt ik naar beneden en tot mijn grote verbazing kijk ik recht in een twee hele angstige jongensogen. Het menneke (een soort Antoine toen die klein was) had op grote snelheid de bocht gemist en was recht het terras in gefietst. Ik pluk hem onder mijn stoel uit en zet um rechtop. De dokter verbindt zijn schaafwonden en na 100  duizend excuses vertrekt het jong snel richting zijn mam. De ober vraagt of ik okay ben, en zeg hem, nee….. er zit namelijk potgrond in mijn wijn…… met nog een pinot noir die ik gratis geschonken krijg, aanvaarden we onze weg naar huis. Het waren nog 10 lange kilometers terug.

Antoine